Η πόλη της ειρήνης

Έτσι αποκαλούν το Όσλο. Η πόλη και όλη η χώρα έχουν να βιώσουν πολεμικές αναταραχές εδώ και πολλές δεκάδες χρόνια. Από αυτή την άποψη είναι πόλη της ειρήνης. Όχι όμως της ηρεμίας. Έχει μια αύρα πολύ δυναμική. Όλο και κάτι κινείται, κάτι παίζει. Πράγμα που δύσκολα το περιμένεις από μια πόλη τέτοιου γεωγραφικού πλάτους.

Κόσμος έξω ακόμα και Κυριακή πρωί, και Δευτέρα βράδυ. Όλο και κάτι να δεις, όλο και κάτι να κάνεις. Μουσεία, εκθέσεις, ένα πάρκο με αγάλματα και η εθνική πινακοθήκη με την `Κραυγή` του Munch – ώστε από δω είναι εμπνευσμένη η φατσούλα της μάσκας του Scream! Trendy κλαμπάκια για να βγεις αλλά και ένα hard rock cafe και κάμποσα ψαγμένα μέρη για ένα ποτό, όπου οι dj ήταν απλά ένα ακόμα αξιοθέατο! Τεράστια εμπορικά με απίστευτη αγορά αλλά και μικρά ζεστά μαγαζάκια πάνω σε πλακόστρωτους δρόμους.

Και πάνω από όλα ο κόσμος! Κατ` αρχήν μπορείς με δυσκολία να ξεχωρίσεις τους original – και όχι μετά από προσμίξεις – Νορβηγούς. Παρ` όλ` αυτά εύκολα βλέπεις ωραίους ανθρώπους στο δρόμο. Οι μετανάστες είναι απίστευτα πολλοί κι έτσι νιώθεις σαν στο σπίτι σου από όπου και να έρχεσαι! Αλλά δε μπορείς να μην αναρωτηθείς ποιός Ιρανός υπήκοος έχει μείνει στο Ιράν για να υπάρχει ακόμα κράτος!

Και παραθέτω την πρώτη εντύπωση από τους ανθρώπους της πόλης:

Παραλαμβάνουμε βαλίτσες στο αεροδρόμιο, και πάμε να αγοράσουμε εισιτήριο από μηχάνημα, για το τρένο που θα μας πάρει στην πόλη. Ενώ υποτίθεται ξέρουμε σουηδικά – τα νορβηγικά μοιάζουν με σουηδική διάλεκτο- παίρνουμε φοιτητικό εισιτήριο στη μισή τιμή αντί για το κανονικό. Πάμε στον εισπράκτορα με στυλ ` αχ εμείς τουρίστριες, δεν ξέρουμε νορβηγικά!`, του εξηγούμε στα αγγλικά, και μας λέει: `Πηγαίνετε τώρα με τα φοιτητικά εισητήρια και κάντε κάτι με αυτά τα χρήματα στην πόλη, από μένα` Ε; Ένας βόρειος με ζεστή διάθεση! Στην πορεία συναντήσαμε κι άλλους που ήθελαν να μας βοηθήσουν στην πορεία για το ξενοδοχείο – τους εμπνέαμε κι εμείς για να πούμε όλη την αλήθεια!- άλλους που ήθελαν να μας δώσουν τη θέση τους στο τραμ και άλλους που μας κουβάλησαν τη βαλίτσα ως το τρένο της επιστροφής!

Όμορφη πόλη, πόλη που σε κάνει να νιώθεις. Και που μόλις μπήκε στη λίστα `wanna be there again soon!`

Φιλική συμβουλή: Απολαύστε με Rigness! Η απόλυτη νορβηγική ξανθιά!

Ο παλιός στρατιώτης

Οι φόβοι σου κι οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζι

στη μέση το φαρμάκι μας γλυκό σαν πετιμέζι

και μέσα του σαν ζάχαρη να λιώνει αυτό τ` αστέρι

αυτό που πρώτη η αγάπη μας μας έβαλε στο χέρι

Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω

μα αν μου ζητάς λατρεία μου για σένα να πεθάνω

και μια δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη

θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ` την πρώτη

Κι αν μένει ακόμα νόημα και μισοερειπωμένο

μες `τα ερείπια αυτά μαζί σου εγώ θα μένω

μεχρί να `ρθεί η άνοιξη και να μας ξεκουνήσει

και μέσα από το θάνατο ζωή να μας χαρίσει

Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω

μα αν μου ζητάς αγάπη μου για σένα να πεθάνω

και μια δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη

θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ` την πρώτη

Μια μέρφια μέρα

Η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται. Το ίδιο και η κακή.

Κι όταν συμβαίνει το δεύτερο, ο μέρφιος νόμος μπαίνει σε ισχύ. Και συνήθως αυτό γίνεται ακριβώς εκεί που δεν το περιμένεις!

Σήμερα γενικά δεν είχα καλό feeling – για άλλο λόγο φυσικά και όχι επειδή προέβλεψα ότι θα ξυπνούσε η μούμια του Μurphy. Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καλά και από την ώρα που ξύπνησα, μετρούσα ανάποδα μέχρι τις 4.30. Τελειώνω τη δουλειά και πάω να πάρω λεωφορείο για σπίτι. Και φυσικά το χάνω για μόλις 10 δευτερόλεπτα – ναι το έβλεπα να φεύγει ενώ μόλις είχα φτάσει στην στάση. Οπότε περίμενα αλλά 20 λεπτά μέχρι να έρθει το επόμενο.

Έρχομαι σπίτι και βάζω να ζεστάνω φαγητό. Guess what! Ο φούρνος βγήκε σε απεργία. Ο λόγος ανεξιχνίαστος. Μια λύση μένει : κρύο φαγητό. Σιγά πρώτη φορά θα είναι; Άλλωστε άμα πεινάς όλα είναι νόστιμα.

Ε μετά δίψασα. Ανοίγω τη βρύση να βάλω νερό, πράγμα καθόλα αποδεκτό σε μια χώρα με τόση βροχόπτωση- και ανακαλύπτω ότι το άλλοτε πεντακάθαρο νερό τώρα κάνει φυσαλίδες και δε μπορώ να δω ούτε το δάκτυλό μου μέσα από το ποτήρι. Τι να γίνει όμως. Ούτε νερό σήμερα.

Ανάβω τον υπολογιστή για να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο. Αλλά η σύνδεση αδυνατεί. Παίρνω τηλέφωνο στην εταιρία παροχής και δεν ξέρουν να πουν τι μπορεί να είναι το πρόβλημα και πότε θα επιδιορθωθεί. Βγάζω και ξαναβάζω 500 φορές όλα τα εμπλεκόμενα σύρματα αλλά αποτέλεσμα μηδέν.

Ομολογώ ότι αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν το τελευταίο! `Χωρίς νερό μπορώ, χωρίς ιντερνέτ όχι` σε μια παράφραση του μεγίστου άσματος του Κιάμου.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι αυτή η μέρα οδεύει στο τέλος της. Έτσι δείχνει τουλάχιστον. Πάω να λιβανίσω.

Γυναίκες και `γυναικούλες`

Έχω να διαβάσω βιβλία από την εποχή του Αλχημιστή. Τότε δεν τα διάβαζα, τα ρουφούσα. Αποφθέγματα και στίχοι ήταν ο πηλός για να χτίσω το δικό μου μικρόκοσμό. Αυτόν της εφηβείας. Μετά κατάλαβα ότι ο πηλός με ένα γερό χτύπημα σωριάζεται και ότι το σύμπαν όταν το χρειάζεσαι μπορεί και να σε έχει χεσμένο.

Η τελευταία μου απόπειρα ήταν το ` Όταν έκλαψε ο Νίτσε.` Ποτέ όμως δεν ολοκληρώθηκε. Μετά από αρκετά χρόνια αποχής , διάβασα πρόσφατα το `Ελένη η πόρνη`. Της Αννίτας Νικολάου.

Συγκλονιστικό βιβλίο. Διαβάζεται με πολλά χαρτομάντηλα. Αληθινή ιστορία. Προβάλλει μια Κύπρο που όσοι ζουν μέσα στο γυάλινο κόσμο τους, απλά δεν ξέρουν ότι υπάρχει. Τη σκληρότητα μιας μάνας χωρίς μητρικό ένστικτο. Τον αγώνα της επιβίωσης όταν όλοι θέλουν να πάρουν και ο κόσμος ζητάει πολλά. Την παραίτηση σε ένα σύμπαν που δε συνωμοτεί υπέρ. Το δικαίωμα στον έρωτα που ήταν ανύπαρκτο. Μια σχέση ζωής που δε μπόρεσε να πραγματωθεί και ένα παιδί που δε μπόρεσε να γεννηθεί. Την εκμετάλλευση από νταβατζήδες και `προστάτες`, φαλλοκρατικά γουρούνια. Και μετά από όλα αυτά να μένει η ανάμνηση μια όμορφης αρχής και η προσμονή ενός υποσχόμενου τέλους…

Ο αναγνώστης παρασύρεται, συμπάσχει, συμπονεί. Ένα αίσθημα άκρατης αδικίας του μεταβιβάζεται μέχρι το τέλος της διήγησης. Λίγο πριν το οπισθόφυλλο, βρίσκει ο αναγνώστης το σημείωμα που έγραψε ένας άντρας κριτικός. Σε αυτό, ο εν λόγω κύριος αναφέρει: ` Ωστόσο η Αννίτα Νικολάου τόλμησε και κολύμπησε στη θάλασσα της Τέχνης με ότι είχε η ίδια στις αποσκευές της. Τις δικές της μόνο δυνάμεις. Αναγνώστες του βιβλίου, όχι μόνο γυναικούλες που συγκινούνται από τέτοιες ή παρόμοιες ιστορίες, αλλά άνθρωποι της επιστήμης, αφού ταπεινά πήραν τη γεύση της γραφής της, είχαν την ίδια με μας άποψη. Τα ίδια ακριβώς αισθήματα με τα δικά μας.`

Μετά από ένα ολόκληρο βιβλίο, μια συνταρακτική ιστορία που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν η ηρωίδα του βιβλίου αντιμετωπιζόταν ως έμψυχο ον ή ως απλή σάρκα από τους άντρες της τότε και της όποιας κυπριακής κοινωνίας, ο εν λόγω κύριος αποκαλεί μια μερίδα γυναικών `γυναικούλες`!!!

Τι σημαίνει `γυναικούλες`; Αφού μετά παραθέτει σε αντιπαραβολή τους ανθρώπους `της επιστήμης`, `γυναικούλες` είναι αυτές που μένουν σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να φροντίσουν τον άντρα τους σχεδόν σαν πασά; Αυτές που θα ήθελαν να σπουδάσουν αλλά ο αυταρχικός πατέρας ή οι οικονομικές δυσφορίες δεν τους το επέτρεψαν; Ή μήπως αυτές που έβαλαν πάνω από αυτές την `καριέρα` του συζύγου και δούλευαν για να σπουδάζει αυτός;

Σαν `άνθρωπος της επιστήμης` δηλώνω ότι αυτό το ομολογουμένως αξιόλογο βιβλίο, μου το πρότεινε μια τέτοια γυναίκα – που μένει σπίτι με τα παιδιά της. Γιατί εγώ ήμουν πολύ απασχολημένη με τα επιστημονικά μου βιβλία, για να το ανακαλύψω. Μια τέτοια γυναίκα που καταφέρνει να μεγαλώνει 3 άξια παιδιά και όμορφους ανθρώπους. Κάτι που εγώ, ` η επιστήμον`, δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να το κάνω, γιατί ίσως επενδύω περισσότερο από όσο θα έπρεπε στη δουλειά και την `καριέρα` μου. Και δεν ξέρω, αλήθεια, πόσο κοντά στην εσωτερική ισορροπία είναι αυτό.

Γιατί αυτό κάνει τελικά τον σπουδαίο άνθρωπο να είναι πραγματικά σπουδαίος: το γεγονός ότι μέσα από όλα τα επιτεύγματά του, έχει καταφέρει τελικά και την εσωτερική ισορροπία! Κι όσοι δυσκολεύονται να την βρούν, μπορούν να διαβάσουν και `Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός`.

the art of living

Σήμερα ήμουν καλεσμένη σε ένα `πάρτυ`. Η καθηγήτρια που μου έκανε Σουηδικά έκλεινε τα 50. Είχε καλεσμένο αρκετό κόσμο. Συνάδελφους, φίλους, γονείς, οικογένεια. Το τελευταίο στην περίπτωση της μεταφράζεται σε: μια κόρη λίγο πριν τα 30 με ένα πανέμορφο παιδάκι , δηλαδή εγγονάκι της εορτάζουσας, την οποία απέκτησε με τον πρώτο της σύζυγο. Ένας γιος στην εφηβεία, τον οποίο απέκτησε με το δεύτερο της σύζυγο. Και ο νυν φίλος της, ένας 30αρης που την κοιτάζει συνέχεια μες στα μάτια. Αυτή, παρόλα τα 50 της χρόνια, κυκλοφορεί κυρίως με ποδήλατο, φοράει στενά τζιν και τακούνια, και είναι πάντα μακιγιαρισμένη. Έχει τατουάζ, της αρέσει να ταξιδεύει και είναι πάντα χαμογελαστή.

Η καθηγήτρια που μου κάνει τώρα Σουηδικά, έχει μόλις κλείσει τα 50. Είναι ψηλή, με καμπύλες, μακριά μαύρα κυματιστά μαλλιά, μαύρα μάτια και φρύδια, και σπάνια βάφει το πρόσωπο της. Συνήθως φοράει μακριά μαύρα μεσάτα φορέματα και σκούρο κόκκινο κραγιόν. Έχει κάτι από νότο. Είναι από τη Βοσνία. Οι πολιτικές αναταράξεις στη χώρα της και το αβέβαιο μέλλον την έκαναν να ανηφορίσει βόρεια. Ήρθε εδώ πριν 15 χρόνια έχοντας ήδη 2 παιδιά με τον Κροάτη, πρώην σύζυγό της, τα οποία έφερε μαζί της εδώ. Αυτή στο μεταξύ σπούδασε, πήρε πτυχίο και είναι εξουσιοδοτημένη καθηγήτρια μιας γλώσσας που δεν είναι η μητρική της και δε μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με αυτήν. Εδώ και λίγο καιρό είναι μάζι με ένα Σουηδό συνάδελφό της, ο οποίος μόλις έχει περάσει τα 30, και μοιάζει με τυπικό του είδους: ψηλός, ξανθός με πράσινα μάτια, τα οποία δεν τα παίρνει από πάνω της.

Υποθέτω πως και οι δύο αυτές γυναίκες έχουν αρκετούς λόγους να τις παίρνουν από κάτω κι άλλες τόσες ανασφάλειες να τις κρατάνε πίσω. Αλλά προφανώς δεν τους δίνουν μεγαλύτερη σημασία από όσο τους αξίζει.

Ο τύπος ` από κανάρα σε κανάρα`

`Είναι όλοι μαλάκες ή εγώ έχω το μαλακομαγνήτη;` Μετά από ώριμη σκέψη και περισυλλογή καταλήγουμε στο δεύτερο. Γιατί λοιπόν ελκυόμαστε ή και ερωτευόμαστε τους μαλάκες; Τον τύπο hit and run, the absolute bad guy, αυτόν που θα μας κάνει να σερνόμαστε στα πατώματα;

Είναι αυτός που θα σου ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή πως δεν είναι έτοιμος για σοβαρή σχέση. Είχε κάνει μια στη μέχρι τώρα ζωή του και αυτή τον πλήγωσε ή την έκανε κατά λάθος. Δεν περνάει ούτε θηλυκή γάτα από μπροστά του και να μην την περάσει από σκαννάρισμα. Είναι ο απόλυτος πέφτουλας με την καλή και με την κακή έννοια. Ξέρει να χειρίζεται την άλλοτε ευάλωτη και IQ-ραδικιού γυναικεία ψυχολογία με μεγάλη άνεση. Έχει μεταπτυχιακό στο δίπορτο και διδακτορικό στην ξεπέτα. Μπορεί να σε πείσει ότι χθες το βράδυ που τον έψαχνες και δεν το απαντούσε είχε πέσει η μπαταρία / ήταν με 38 πυρετό στο κρεβάτι / είχε πάει cinema με τους φίλους του και το είχε κλειστό / είχε ξεχάσει το κινητό στο σπίτι. Κι εσύ τον πιστεύεις! Είναι καμένο χαρτί κι εσύ τον κρατάς για άσσο στο μανίκι!

Είναι ο τύπος που πρέπει να αποφεύγεις κι όμως εσύ πέφτεις πάνω του με τα μούτρα!

Γιατί όμως;

Κατ΄αρχήν ο τύπος σε φτύνει εξ αρχής, δηλώνοντας σου ότι δε θα σου δώσει αυτό που θέλεις, δηλαδή σχέση και αποκλειστικότητα. Έτσι σε ιντρικάρει. Η δηλωμένη πολυγαμία του σε προκαλεί. Βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου ότι θα πάρεις αυτό που θέλεις, ως φιλόδοξο γύναιο και μοιραία ύπαρξη πάνω από όλα. Δηλαδή να μην έχει ο τύπος μάτια για άλλη! Να σε βλέπει και να λιώνει. Κι εσύ να χεις τα κότσια να του κάνεις και τη δύσκολη!

Δεύτερον, σε εξιτάρει η ιδέα να είσαι εσύ η μία και μοναδική. Είναι κάτι σαν παραλλαγή του παραμυθιού με το πριγκιπόπουλο και τις πολλές υποψήφιες νύφες, κάτι σαν το αντίστροφο της Πηνελόπης και των μνηστήρων. You will be the one! Or you will believe that you are the one...

Τρίτον και μη εξαιρετέο είναι η γοητεία του απαγορευμένου. Ξέρεις, με βάση τους κανόνες της απλής λογικής, ότι δεν πρέπει να του ρίξεις ούτε δεύτερη ματιά, κι όμως γι αυτό του ρίχνεις και τρίτη και τέταρτη.

Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω, η αμέριστη προσοχή ενός κακού παιδιού ανεβάζει σε δυσθεώρητα ύψη την αυτοπεποίθηση και αυτό και μόνο του αποτελεί μέγιστο αφροδισιακό. Έκρηξη. Τρως τα μούτρα σου. Μέσα από τις στάχτες σου κάποτε ξαναγεννιέσαι. Και αποφασίζεις να μη ξαναξοδευτείς τόσο αλόγιστα. Το επόμενο κακό παιδί που θα συναντήσεις, θα είναι στη φάση – μεταίχμιο. Έτοιμος να τα παρατήσει όλα για χάρη σου.

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

reference point

Εξ ανέκαθεν θεωρούσα ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει reference points. Και έτσι να πορεύεται και να αυτοπροσδιορίζεται με βάση αυτά όταν παρεκκλίνει της πορείας του. Η Κύπρος είναι ένα βασικό reference point μου. Η Κύπρος και η κοινωνία της. Όσο κλειστή και να είναι, όσο κι αν θα ήθελα να είναι λίγο διαφορετική. Με τις διδαχές της μεγάλωσα μέχρι τα 18, και σα μαγνήτης προσανατολιζόμουν σύμφωνα με τις δικές της σταθερές. Όσα χρόνια και να ζήσω έξω, όσο μακριά και να είμαι, η πυξίδα θα δείχνει πάντα προς τα νοτιανατολικά της Μεσογείου.

Κάθε φορά που επαναπατρίζομαι – στα πλαίσια διακοπών πάντα- λίγες μέρες πριν τριβελίζει το μυαλό μου μια σκέψη: Άραγε πόσα έχουν αλλάξει σε αυτή τη μικροκοινωνία που μεγάλωσα; Ποιοί γύρισαν από σπουδές, ποιοί φύγαν έξω, ποιοί βρήκαν δουλειά και ποιοί κυνηγούν καριέρες. Ποιοί παντρεύτηκαν, ποιοί χώρισαν, ποιοί έκαναν παιδιά και οικογένεια.

Τις περισσότερες φορές καταλήγω στο συμπέρασμα ότι `όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν`. Και στην τελική δε με επηρεάζει άμεσα κιόλας. Έχω το δικό μου μικρόκοσμο κάπου αλλού, και ζω τη δική μου πραγματικότητα. Η οποία όμως κυλάει σχεδόν παράλληλα με την πάτρια και προς το παρόν δεν υπάρχει κοινό σημείο. Εφόσων όμως υπάρχει σημείο αναφοράς, μοιραία, ενδόμυχα γίνεται μια σύγκριση. Και τότε προκύπτουν τα μέγιστα ρητορικά ερωτήματα του τύπου: Ποια είμαι, πού πάω; Και βγαίνει και το υπαρξιακό σε όλο του το μεγαλείο και δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις, να το μαζέψεις. Τα χάνεις.

Και τότε ανακαλείς ένα άλλο reference point στο οποίο εσύ ανταποκρίνεσαι καλύτερα και αυτό σε σένα – όπως ασπούμε η δουλειά ή η καριέρα- και έτσι επαναπροσδιορίζεσαι.

And life goes on...

Summer in Cyprus

Καλοκαίρι σημαίνει : (Volume 1)

-να επιστρέφεις για διακοπές στα πάτρια εδάφη και μόλις ανοίγει η πόρτα του αεροπλάνου στη μεγάλη και όμορφη Λάρνακα, να νομίζεις ότι μπαίνεις σε ένα τεράστιο χαμάμ.

-να νομίζεις ότι αυτό συμβαίνει λόγω της διαφοράς κλίματος και ότι αύριο θα το έχεις ήδη συνηθίσει. Αλλά και την επόμενη μέρα πάλι να μην μπορείς να αναπνεύσεις από την άπνοια

- να μην μπορείς να επιβιώσεις χωρίς air condition ακόμα και στην τουαλέτα!

-να ανακαλείς κάθε πιθανή βρισιά κάθε φορά που ντύνεσαι να βγεις έξω και τα μαλλιά σου πιττώνουν λόγω υγρασίας και τα 45 λεπτά μπροστά στον καθρέπτη για μακιγιάζ παν έτσι, ενώ άμα σε πετύχει το τσίρκο Medrano κινδυνεύεις να σε συνάξουν για δική τους. Συν το ότι θέλεις ακόμα ένα dousch με το που βγαίνεις που σπίτι και πριν προλάβεις να μπεις μέσα στο αυτοκίνητο.

-να πιαίννεις στην παραλία και να μεν βρίσκεις κρεββατούι. Άμα βρίσκεις να σου την κόφκουν κανονικά με το εισητήριο. Όταν επιτέλους καταφέρνεις να ξαπλώσεις και να βολευτείς, προσμένοντας λίγη χαλάρωση, πετάσσεται η χωρκάτα που δίπλα και φωνάζει:` Γιαννάκηηηηηηηηηηηηη! Έλα να φάεις το σάντουιτς σου!` Την ίδια ώρα ο παπάς του Γιαννάκη βάλλει την παττίχα μες στην θάλασσα για να κρυώσει.

Στο μεταξύ εσύ έχεις παραδοθεί στη λαγνεία του μεσογειακού ήλιου και λίαν συντόμως ετοιμάζεσαι να παραδοθείς και στον Μορφέα. Η διπλανή όμως επιμένει: `Γιαννάκηηηηηηηηηηηη! Είπασου περίμενε να χωνέψεις τζιαι μετά να μπεις μέσα!`

Κάμνεις την καρδιά σου πέτρα και εν βάλλεις τες φωνές. Σε λλιο έρκεται και βρίσκει σε στην κεφαλή μια μπάλα, όλη δική σου! Και για να μη γίνεις παιδοκτόνος, παίρνεις τα κουβαδάκια σου και πας σ` άλλη παραλία, όπου το κρεββατάκι σου θα γειτονεύει με κάποιον που το χειμώνα έλιωνε πάνω στο μηχάνημα για θωρακικούς και ραχιαίους μυς! Αν μη τι άλλο έτσι θα γυμνάσεις κι εσύ τους οφθαλμικούς σου!

- να έχεις πρόβλημα να παρκάρεις σε όλες την πόλης πλυν της Λευκωσίας τα Σαββατοκύριακα. ΟΚ το παρκάρισμα δεν είναι η δουλεία μου!

-να μην μπορείς να παραγγείλεις στα ελληνικά. Αυτό θα πει multi kulti.

-Και όταν δυσφορείς που δεν μπορείς να συνεννοηθείς με την αλλοδαπή σερβιτόρα να σε ειρωνεύεται και από πάνω!

-Να πιάνεις take away Starbucks iced mocca cappuccino και ώσπου να πάεις σπίτι να γίνεται hot drink – να μάθεις άλλη φορά να βάλλεις ac έστω και για 5 λεπτά δρόμο!

Για όλα αυτά και για άλλα πολλά…i love Cyprus!

C2H5OH

Στη χώρα της Absolut – η οποία πουλήθηκε σε γαλλική εταιρία αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία – μπορείς να αγοράσεις αλκοόλ μόνο από συγκεκριμένα καταστήματα, τα οποία ελέγχονται βασικά από το κράτος. Εκεί μπορείς να αγοράσεις ποτό μόνο αν είσαι πάνω από 20 – και μετά άμα τους λες ότι έχουν ένα είδος ποτοαπαγόρευσης, μένουν άναυδοι! Οπότε αγοράζεις αλκοόλ μόνο αν φαίνεσαι πάνω από 20 αλλιώς δείχνεις ταυτότητα. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία!

Στις κεντρικές αλκοολομπουτίκ στη Στοκχόλμη, και με ταυτότητα από το δήμο Κολοπετινίτσας να πας, πάλι θα το πάρεις το αλκόολι σου, γιατί αν δεν το πουλούσαν σε όποιον πελάτη είχε δυσανάγνωστη ταυτότητα, το σουηδικό κράτος θα έχανε πολλάααααα λευτά! Στα καθόλου κεντρικά καταστήματα της πόλης που μένω όμως ….

Πάω η καλή σου σήμερα να αγοράσω το κρασάκι μου. Το διαλέγω με προσοχή. Ιταλικό, λευκό, με φρουτώδη γεύση έγραφε στην πινακίδα! Πάω προς ταμείο. Βλέπω την άχρωμη ξανθόψηρα που πρέπει να είχε χρόνια να δει χαρά. Κάνω να την πληρώσω προσπαθώντας να παρακάμψω τη φάση που ζητάει ταυτότητα. Αυτή όμως ακάθεκτη! Και τη ζητάει. Της δίνω την κυπριακή. Την κοιτάει με τον ίδιο τρόπο που κοιτάει ο υπεύθυνος του check in τα διαβατήρια στο JFK.`Χμ…μα πού είναι η ημερομηνία γέννησης;` Να της την δείχνω εγώ.

` Μα όχι δε μπορώ να διαβάσω τέτοια ταυτότητα.` Τι θα κάνει δηλαδή όταν της δώσει ταυτότητα ένας Κινέζος;

Τη δείχνει και σε μια άλλη ξανθιά κακούργα που καθόταν παραδίπλα. Το πόρισμα αμετάκλειτο. `Όχι δε μπορούμε να το ρισκάρουμε να σου δώσουμε αλκοόλ.` Και να φαινόμουν εγκληματίας; Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα το πιο αθώο βλέμμα του κόσμου! Τότε ξύπνησε όμως μέσα μου η Κρουέλα. Πήρα την υπέροχη κυπριακή ταυτότητά μου – υπέροχη επειδή την κοσμεί η φωτογραφία μου φυσικά- και έφυγα!

Μέχρι την έξοδο σκεφτόμουν διάφορα κοσμητικά που θα της ταίριαζαν…μεγαλοφώνως και σε άπταιστη κυπριακή.

Να σημειωθεί ότι με τους άντρες υπαλλήλους ποτέ δεν υπάρχει πρόβλημα! Οπότε ένα το λογικό συμπέρασμα : για να αγοράσω εγώ αλκοόλ σε αυτή την πόλη πρέπει να κάθεται άντρας στο ταμείο! Pas mal!

Εδώ είναι το ταξίδι

`Μόνος, οδηγάω μόνος,

ατέλειωτος ο δρόμος, ατέλειωτες στροφές…

Σκόνη, μια χώρα μες στη σκόνη

που πάντα με πληγώνει, κι αρχίζω ανασκαφές.

Είδα την άγνωστη πατρίδα,

χαμένη Ατλαντίδα, στις χωματερές.

Τώρα, περιμένει τώρα,

με τα κρυφά της δώρα, τους εθελοντές.

Μη ψάχνεις πια αλλού,

αφού το ξέρεις ήδη,

μη ψάχνεις πια αλλού,

εδώ είναι το ταξίδι,

εδώ είναι το ταξίδι…

Φώτα, της πόλης μας τα φώτα,

σαν τα βαρελότα που ρίχναμε μικροί.

Φιλίες, οι παιδικές φιλίες

χαμένες παραλίες, χαμένες διαδρομές

Στάση, κορίτσια που χω χάσει,

πληγές που χω ξεχάσει ανοίγουνε ξανά.

Βράδια, τα εφηβικά μας βράδια

τα πιο πικρά μας χάδια πατρίδα μας γλυκιά.

Μη ψάχνεις πια αλλού

αφού το ξέρεις ήδη

Μη ψάχνεις πια αλλού

εδώ είναι το ταξίδι,

εδώ είναι το ταξίδι…

Κρίμα, να μείνεις πάντα θύμα

πάλι το ίδιο ποίημα, για ξένες καλλονές.

Μόνος, οδηγάω μόνος

κι όλο με βγάζει ο δρόμος στις ίδιες γειτονιές.`

Νίκος Πορτοκάλογλου

Europride 2008, Stockholm

Στη Στοκχόλμη της προηγούμενης εβδομάδας, σε μεγάλο πολυκατάστημα, αναρτημένη αυτή η εικόνα.
Μια παράφραση της ελευθερίας του Delacroix.
Υποθέτω ότι η ελευθερία έτσι κι αλλίως μπορεί να έχει πολλές όψεις!

Πριν περίπου ένα χρόνο, είχα μαζέψει 6 χρόνια αναμνήσεων, μέσα σε κούτες με ανακατεμένες φωτογραφίες, χοντρά βιβλία, και στοίβες σημειώσεις, και τα κουβάλησα μαζί, σε μια απόπειρα επαναπατρισμού. Τα αισθήματα ήταν ανάμεικτα. Από τη μια η φοιτητική ζωή που τελειώνει, από την άλλη η και καλά `ενήλικη`, υπεύθυνη, πιο ανεξάρτητη και υποσχόμενη φάση που άρχιζε. Στην Κύπρο.

Ομολογώ ότι τουλάχιστον οι πρώτοι μήνες ήταν ένα παρατεταμένο πολιτισμικό shock. Αυτό που δεν περιμένεις να πάθεις, επειδή υποτίθεται έχεις φτιαχτεί κι εσύ από το ίδιο υλικό, το καθαρά κυπριακό, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Ήταν τόσα τα πράγματα που με ενοχλούσαν, και αν είχα τότε ένα blog θα μπορούσα να κάνω 3 αναρτήσεις κάθε μέρα.

Έβλεπα γύρω μου απίστευτα και αμέτρητα πράγματα που ήθελα να καταδικάσω. Ανθρώπους απαράδεκτους που ήθελα να τους στήσω στον τοίχο. Καταστάσεις που θεωρούσα απλά τριτοκοσμικές και μια ματαιοδοξία που δεν ήξερα πού θα μπορούσε να χωρέσει.

Γυναίκες απελπισμένες για άντρες, και άντρες που χαλάνε οικογένειες για μια ξανθιά από Ανατολική Ευρώπη. Γυναίκες να χαλάνε τρελά ευρώ για μια επώνυμη τσάντα, και άντρες να τα ζούνε για μια Harley. Γυναίκες να λένε ότι χάθηκαν οι άντρες και άντρες να λένε ότι δεν υπάρχουν πραγματικές γυναίκες πια.

Μετά τη φάση της άρνησης –όχι, δε μπορεί να το ζω εγώ αυτό!- ήρθε η φάση του θυμού- εδώ είναι που σου φταίνε όλοι και όλα. Και για να προλάβω τη φάση της κατάθλιψης, αποφάσισα να αφήσω μια πατρίδα στην οποία δε χωρούσα πουθενά και μετακόμισα όσο πιο βόρεια γινόταν!

Από τότε άρχισαν σιγά σιγά να μου λείπουν πρόσωπα και πράγματα. Στην αρχή τα καλά, τα όμορφα, τα αγαπημένα. Μετά άρχισαν να μου λείπουν και τα ουδέτερα, τα αδιάφορα. Και τέλος άρχισαν να μου λείπουν και τα αρνητικά, τα ανεπιθύμητα. Γιατί πολύ απλά είναι και αυτά στο πακέτο `τι είναι για μένα η Κύπρος`.

Κι έτσι τώρα δεν έχω να κάνω επί του θέματος, ούτε 3 αναρτήσεις τη βδομάδα…

Υποθέτω αυτός είναι ο ορισμός της λέξης `νόστος` !

ΥΓ. Η παρούσα ανάρτηση σε αντιπαραβολή με την προηγούμενη!

Σε ποιό ακριβώς σημείο χάσαμε τη μπάλα;

-Όπως αναφέρει ανακοίνωση της Αστυνομίας, «έχει παρατηρηθεί επανειλημμένως, εδώ και αρκετό καιρό, ότι αλλοδαποί, προσποιούμενοι τους ζωγράφους, παραπλανούν ανυποψίαστους πολίτες και τους πωλούν απομιμήσεις έργων τέχνης ως αυθεντικά σε πολύ ψηλές τιμές».

-Με τρεις μαχαιριές στο λαιμό, το στήθος και το χέρι του μεταφέρθηκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Κυριακής στο Νοσοκομείο Πάφου 34χρονος Ρουμάνος, ο οποίος, όπως κατάγγειλε στην Αστυνομία, δέχθηκε επίθεση από 27χρονο ομοεθνή του με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο διαμέρισμα.

-3 νεαροί Σκοτσέζοι οι οποίοι σχεδίαζαν λίγες ημέρες καλοπέρασης με πλαστά ευρώ. Οι 3 φίλοι, μόλις πάτησαν το πόδι τους στην Πάφο, επιχείρησαν να ψωνίσουν από περίπτερο με χαρτονόμισμα των 50 ευρώ όμως τους πρόδωσε το μηχάνημα ανίχνευσης των πλαστών χαρτονομισμάτων.

-Μαύρο χρήμα από τη Siemens σε λογαριασμούς στην Κύπρο.

-Γιατρός ο εραστής, νοσοκόμα η ερωμένη και λοχίας του στρατού ο απατημένος σύζυγος που την μαλλιοτράβηξε. Το επεισόδιο διαδραματίστηκε σε κρατικό νοσηλευτήριο την ημέρα που ο καταδικασθείς λοχίας ενημερώθηκε ότι η σύζυγός του κατέθεσε αίτηση διαζυγίου.

-Σε καρκίνωμα που δεν λέει να σταματήσει έχει εξελιχθεί η λαθρομετανάστευση μέσω των κατεχομένων. Το παραδέχθηκε ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης Κύπρος Χρυσοστομίδης. Σχολίαζε τη νέα, μεγάλη φουρνιά λαθρομεταναστών που εντοπίστηκε τις τελευταίες 48 ώρες στις περιοχές Ξυλοτύμπου και Δεκέλειας. Πιο συγκεκριμένα, την Κυριακή και τη Δευτέρα η Αστυνομία συνέλαβε 48 συνολικά Σύρους λαθρομετανάστες, οι έντεκα από τους οποίους, όπως διαπιστώθηκε, είχαν έλθει ξανά στην Κύπρο με παράνομο τρόπο και απελάθηκαν...

-Πρώτες στον κατάλογο καταγγελιών στη δημόσια υπηρεσία, με βάση τα όσα αναφέρθηκαν χθες στην Επιτροπή Νομικών της Βουλής, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Ακολουθούν οι πλαστογραφίες και έπονται οι παραβιάσεις εγκυκλίων και κανόνων.

-Από το 2004 μέχρι το 2007 έχουν καταγραφεί επίσημα 70 θάνατοι που προήλθαν είτε από υπερβολική δόση είτε από συνέπειες της προβληματικής χρήσης των ουσιών, ενώ έχει πενταπλασιασθεί ο αριθμός των ενδοφλέβιων χρηστών από το 2004 και κατά το έτος 2007 αποτάθηκαν για θεραπεία 778 χρήστες παράνομων ουσιών εξάρτησης.

Το απίστευτο είναι ότι όλα αυτά μπορεί κανείς να τα διαβάσει σε μια, απλή, καθημερινή εφημερίδα!

Υποθετικός Λόγος

Είναι περίεργο, αλλόκοτο, ακόμα και αστείο, πως μπορεί κανείς να περάσει χρόνια ολόκληρα, παγιδευμένος μέσα σε ένα `Αν`, που πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο. `Αν δεν είχα κάνει αυτό και είχα κάνει το άλλο, τότε εκείνο δε θα ήταν έτσι όπως είναι σήμερα, αλλά θα ήταν αλλίως, μάλλον καλύτερα`. Αυτή είναι ακόμα μια βασανιστική παράμετρος αυτού του ψυχοφθόρου ντόμινο: η παρούσα κατάσταση είναι μάλλον η χειρότερη, κι εκείνη που αφήσαμε πίσω, θα ήταν μάλλον καλύτερη.

Και προς αποσαφήνιση των όποιων αποριών έχουν γεννηθεί μέχρι και αυτή τη γραμμή, παραθέτω απλά, καθημερινά παραδείγματα:

`Αν έπερνα το μαύρο πουκάμισο αντί για το γκρι, θα με βόλευε με περισσότερα ρούχα.`

`Αν πήγαινα σε εκείνο το πάρτυ, θα είχα κάνει ενδιαφέρουσες γνωριμίες.`

`Αν έδειχνα περισσότερη αυτοπεποίθηση στη συνέντευξη, θα την έπερνα τη δουλειά.`

`Αν είχα διαλέξει διαφορετικό κλάδο θα είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο.`

`Αν δε μου τύχαινε παιδί σε τόσο μικρή ηλικία, θα είχα χαρεί πιο πολύ τη ζωή μου.`

`Αν είχα βάλει λίγο νερό στο κρασί μου, τώρα θα ήμασταν μαζί.`

Κι εδώ σταματώ γιατί τείνει να μοιάσει με άσκηση για τον Υποθετικό Λόγο!

Άσκηση κανονικά όμως , είναι όλη αυτή η κατάσταση στην οποία υποβάλλεται ο καθένας που υποκύπτει σε αυτό το ΑΝ. Είναι ευχή και κατάρα. Από τη μια, ωθεί τις ανασφάλειές σου να βγουν στην επιφάνεια, και τις ψυχαναγκαστικές σου τάσεις να βγουν από τα όστρακά τους. Κι από την άλλη, ωθεί εσένα να κάνεις κάτι για να πραγματώσεις την –υποτίθεται καλύτερη- κατάσταση που ακολουθει το `ΑΝ`. `Αν είχα καλύτερο σώμα, τώρα θα είχα καλύτερη προσωπική ζωή` -λέμε τώρα! Κι έτσι αρχίζεις γυμναστήριο! Αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού!

Αυτό το γραμματικό φαινόμενο όμως μπορεί πραγματικά να σε πάρει στον πάτο! Τι θα πει `ΑΝ`? Αν η γιαγιά μου είχε ροδάκια θα ήταν ρουλεμάν. Δεν έχει όμως, και άρα δεν είναι ρουλεμάν. Είναι όμως γιαγιά, που μπορεί να λέει ωραία παραμύθια, να φτιάχνει νόστιμα ψωμάκια και να σε έχει δυο φορές παιδί της. Μια χαρά! Τι να το κάνεις τώρα το ρουλεμάν?

Οπότε βάζοντας σε εφαρμογή την τετράγωνη λογική, βλέπουμε ποιές είναι οι ανάγκες μας, πως μπορούμε να τις ικανοποιήσουμε με αυτά που έχουμε, και τι άλλο μπορούμε να επιδιώξουμε προς πλήρωσή τους. Και το `ΑΝ` μένει στο συρτάρι. Φυσικά ανέκαθεν ήμουν πολύ καλή στη θεωρία! Στην πράξη όμως;…

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες

Μπορεί σχεδόν όλα τα παραμύθια να έχουν ένα ευτυχισμένο τέλος, αλλά όπως και να χει, έχουν ένα τέλος! Έτσι και η `Μαρία η άσχημη, μετά από ενάμιση χρόνο αδιάλειπτης καθημερινής παρουσίας στις ελληνικές οθόνες, έλαβε τέλος. Και μιλώντας για μια τέτοια σειρά, με αυτήν την υπόθεση και περιεχόμενο, και με τη συγκεκριμένη αδιαμφισβήτητη επιτυχία, είναι να αναρωτιέται κανείς πώς έκανε τόσο συχνά, τόσο ψηλά νούμερα.

Αν το πάρουμε φυλετικά το θέμα, προφανώς ανάμεσα στις γυναίκες λειτούργησε όπως λειτουργεί το παραμύθι της Σταχτοπούτας στα πεντάχρονα κοριτσάκια : Ναι, τελικά κάπου εκεί έξω, υπάρχει ο πρίγκιπας ! Αυτό νομίζω πιάνει σε κάθε ηλικία. Είναι λες και υπάρχει συγκεκριμένη αλληλουχία στο γυναικείο DNA. Αλλά κι αν ακόμη καμιά από μας κατά τύχη δεν πάρει το γονίδιο, τόσες φορές που ακούμε μικρές την Ωραία Κοιμωμένη, την Πεντάμορφη και το Τέρας, τη Χιονάτη, και ομοίου είδους ιστορίες, συν τον έμφυτο ρομαντισμό λόγω φύλου, γίνεται η μετάλλαξη!

΄Οσον αφορά και πάλι το γυναικείο φύλο, ομολογουμένως δέχτηκε και την επίδραση της γοητείας του πρωταγωνιστή. Η οποία γοητεία του παρεπιπτόντως είναι ευρέως φάσματος, καθότι κάλυπτε από εγγονή μέχρι γιαγιά!

Στην αντίπερα όχθη, οι άντρες αντιμετώπιζαν τη σειρά όπως περίπου και το περιοδικό Cosmopolitan: κάποιοι είναι αδιάφοροι, κάποιοι παραδέχονται ότι το κοιτάνε που και που, και οι υπόλοιποι το απαξιώνουν αλλά κατά βάθος πολύ θα θελαν να διαβάζουν μέχρι και τις διαφημίσεις του. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν άντρες που έβλεπαν τη σειρά μέχρι και κάθε μέρα, επειδή : η Μαρία ήταν η γυναίκα που πάντα ήθελαν να έχουν, ως αφελής και εύπλαστη που ήταν, ώστε θα μπορούσαν να ` την κάνουν ότι θέλουν`. Η Μαρία θα ήταν η ιδανική γυναίκα, τόσο πιστή και αφοσιωμένη στον άντρα που αγαπούσε, όσο δεν είναι καμία γυναίκα στις μέρες μας – δεν υπάρχουν πραγματικές γυναίκες πια!

Επιπλέον, μοιραία συνέβηκε η απόλυτη ταύτιση, του ανθρώπου με απωθημένα, από έρωτες που δεν ευοδώθηκαν, σχέσεις που διακόπηκαν απότομα, σχέσεις που ποτέ δεν άρχισαν εξ αιτίας κάποιου κωλύματος όπως η εξωτερική εμφάνιση. Ο ρατσιμός της εικόνας. Κάπου εδώ νομίζω ότι έγινε μια ταύτιση κοινού με αυτό που είχε το `Είσαι το ταίρι μου`. Το αδύνατο που γίνεται δυνατό. Η άσχημη ή χοντρή που τελικά καταλήγει με τον Ωραίο. Ιmpossible is nothing που λέει και η adidas.

Όπως και να χει , το θέμα είναι ότι η σειρά πρόσφερε διασκέδαση. Ίσως όχι και ψυχαγωγία αλλά μπορούμε να της το συγχωρέσουμε, αφού ήταν η αφορμή να μεγαλουργήσει για ακόμη μια φορά ο Σταμάτης, και να γράψει ίσως το ωραιότερο τραγούδι τίτλων που γράφτηκε για σειρά ever. Και στην τελική, ήταν ακόμη ένα ωραίο παραμύθι. Μόνο που `τα πιο ωραία παραμύθια είναι αυτά με λυπημένο τέλος. Είναι τα μόνα που σε βάζουν σε πειρασμό να τα πιστέψεις!`

καλωσορίσματα!

Κάθε αρχή και δύσκολη!
Αλλά επειδή τα δύσκολα είναι πλέον `ψωμί μας` και επειδή κάναμε πολλές τέτοιες αρχές, ας κάνουμε άλλη μια!

Να πω τώρα ότι δεν το σκέφτηκα; Το σκέφτηκα. `Τι θα γράφω; Σε ποιον θα απευθύνεται τελικά αυτό; ` Μετά πάλι σκέφτηκα ότι μπορεί με το Ιnternet να τα κάνει κανείς όλα εκτός από καφέ, αλλά πάν` απ’ όλα είναι μέσο έκφρασης και ως τέτοιο και εγώ θα το χρησιμοποιήσω! ‘Αλλωστε όλα τα πράγματα έχουν περισσότερη πλάκα όταν τα μοιράζεσαι, έτσι και η καθημερινότητα!

Γράφω λοιπόν από τη χώρα του Volvo και του H&M, του ταράνδου και των kanelbullar. Τη χώρα της absolut και του ice hotel, του βόρειου σέλλας και του ήλιου του μεσονυχτίου – όχι δεν είναι μύθος! Welcome to Sweden!

Welcome to my blog!

Όλοι οι καλοί χωράνε σε αυτές τις μέρες τις παράξενες, σε αυτές τις θαυμάσιες μέρες!