Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες

Μπορεί σχεδόν όλα τα παραμύθια να έχουν ένα ευτυχισμένο τέλος, αλλά όπως και να χει, έχουν ένα τέλος! Έτσι και η `Μαρία η άσχημη, μετά από ενάμιση χρόνο αδιάλειπτης καθημερινής παρουσίας στις ελληνικές οθόνες, έλαβε τέλος. Και μιλώντας για μια τέτοια σειρά, με αυτήν την υπόθεση και περιεχόμενο, και με τη συγκεκριμένη αδιαμφισβήτητη επιτυχία, είναι να αναρωτιέται κανείς πώς έκανε τόσο συχνά, τόσο ψηλά νούμερα.

Αν το πάρουμε φυλετικά το θέμα, προφανώς ανάμεσα στις γυναίκες λειτούργησε όπως λειτουργεί το παραμύθι της Σταχτοπούτας στα πεντάχρονα κοριτσάκια : Ναι, τελικά κάπου εκεί έξω, υπάρχει ο πρίγκιπας ! Αυτό νομίζω πιάνει σε κάθε ηλικία. Είναι λες και υπάρχει συγκεκριμένη αλληλουχία στο γυναικείο DNA. Αλλά κι αν ακόμη καμιά από μας κατά τύχη δεν πάρει το γονίδιο, τόσες φορές που ακούμε μικρές την Ωραία Κοιμωμένη, την Πεντάμορφη και το Τέρας, τη Χιονάτη, και ομοίου είδους ιστορίες, συν τον έμφυτο ρομαντισμό λόγω φύλου, γίνεται η μετάλλαξη!

΄Οσον αφορά και πάλι το γυναικείο φύλο, ομολογουμένως δέχτηκε και την επίδραση της γοητείας του πρωταγωνιστή. Η οποία γοητεία του παρεπιπτόντως είναι ευρέως φάσματος, καθότι κάλυπτε από εγγονή μέχρι γιαγιά!

Στην αντίπερα όχθη, οι άντρες αντιμετώπιζαν τη σειρά όπως περίπου και το περιοδικό Cosmopolitan: κάποιοι είναι αδιάφοροι, κάποιοι παραδέχονται ότι το κοιτάνε που και που, και οι υπόλοιποι το απαξιώνουν αλλά κατά βάθος πολύ θα θελαν να διαβάζουν μέχρι και τις διαφημίσεις του. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν άντρες που έβλεπαν τη σειρά μέχρι και κάθε μέρα, επειδή : η Μαρία ήταν η γυναίκα που πάντα ήθελαν να έχουν, ως αφελής και εύπλαστη που ήταν, ώστε θα μπορούσαν να ` την κάνουν ότι θέλουν`. Η Μαρία θα ήταν η ιδανική γυναίκα, τόσο πιστή και αφοσιωμένη στον άντρα που αγαπούσε, όσο δεν είναι καμία γυναίκα στις μέρες μας – δεν υπάρχουν πραγματικές γυναίκες πια!

Επιπλέον, μοιραία συνέβηκε η απόλυτη ταύτιση, του ανθρώπου με απωθημένα, από έρωτες που δεν ευοδώθηκαν, σχέσεις που διακόπηκαν απότομα, σχέσεις που ποτέ δεν άρχισαν εξ αιτίας κάποιου κωλύματος όπως η εξωτερική εμφάνιση. Ο ρατσιμός της εικόνας. Κάπου εδώ νομίζω ότι έγινε μια ταύτιση κοινού με αυτό που είχε το `Είσαι το ταίρι μου`. Το αδύνατο που γίνεται δυνατό. Η άσχημη ή χοντρή που τελικά καταλήγει με τον Ωραίο. Ιmpossible is nothing που λέει και η adidas.

Όπως και να χει , το θέμα είναι ότι η σειρά πρόσφερε διασκέδαση. Ίσως όχι και ψυχαγωγία αλλά μπορούμε να της το συγχωρέσουμε, αφού ήταν η αφορμή να μεγαλουργήσει για ακόμη μια φορά ο Σταμάτης, και να γράψει ίσως το ωραιότερο τραγούδι τίτλων που γράφτηκε για σειρά ever. Και στην τελική, ήταν ακόμη ένα ωραίο παραμύθι. Μόνο που `τα πιο ωραία παραμύθια είναι αυτά με λυπημένο τέλος. Είναι τα μόνα που σε βάζουν σε πειρασμό να τα πιστέψεις!`