Εξ ανέκαθεν θεωρούσα ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει reference points. Και έτσι να πορεύεται και να αυτοπροσδιορίζεται με βάση αυτά όταν παρεκκλίνει της πορείας του. Η Κύπρος είναι ένα βασικό reference point μου. Η Κύπρος και η κοινωνία της. Όσο κλειστή και να είναι, όσο κι αν θα ήθελα να είναι λίγο διαφορετική. Με τις διδαχές της μεγάλωσα μέχρι τα 18, και σα μαγνήτης προσανατολιζόμουν σύμφωνα με τις δικές της σταθερές. Όσα χρόνια και να ζήσω έξω, όσο μακριά και να είμαι, η πυξίδα θα δείχνει πάντα προς τα νοτιανατολικά της Μεσογείου.
Κάθε φορά που επαναπατρίζομαι – στα πλαίσια διακοπών πάντα- λίγες μέρες πριν τριβελίζει το μυαλό μου μια σκέψη: Άραγε πόσα έχουν αλλάξει σε αυτή τη μικροκοινωνία που μεγάλωσα; Ποιοί γύρισαν από σπουδές, ποιοί φύγαν έξω, ποιοί βρήκαν δουλειά και ποιοί κυνηγούν καριέρες. Ποιοί παντρεύτηκαν, ποιοί χώρισαν, ποιοί έκαναν παιδιά και οικογένεια.
Τις περισσότερες φορές καταλήγω στο συμπέρασμα ότι `όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν`. Και στην τελική δε με επηρεάζει άμεσα κιόλας. Έχω το δικό μου μικρόκοσμο κάπου αλλού, και ζω τη δική μου πραγματικότητα. Η οποία όμως κυλάει σχεδόν παράλληλα με την πάτρια και προς το παρόν δεν υπάρχει κοινό σημείο. Εφόσων όμως υπάρχει σημείο αναφοράς, μοιραία, ενδόμυχα γίνεται μια σύγκριση. Και τότε προκύπτουν τα μέγιστα ρητορικά ερωτήματα του τύπου: Ποια είμαι, πού πάω; Και βγαίνει και το υπαρξιακό σε όλο του το μεγαλείο και δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις, να το μαζέψεις. Τα χάνεις.
Και τότε ανακαλείς ένα άλλο reference point στο οποίο εσύ ανταποκρίνεσαι καλύτερα και αυτό σε σένα – όπως ασπούμε η δουλειά ή η καριέρα- και έτσι επαναπροσδιορίζεσαι.
And life goes on...
2 σχόλια:
Απεικόνισες σωστά σκέψεις που έχουμε οι ξενιτεμένοι/ες. Δέ ξέρω πόσα χρόνια έχεις στο εξωτερικό, εγώ έχω 16. Η πυξίδα είναι πάντα εκεί αλλά ο τόπος αλλάσσει τόσον πολλά που στο τέλος έχει μείνη μια πυξίδα φανταστική, ανυπαρκτη. Ανακάλυψα φέτος ότι δέν πρέπει να κραθκιέτε ο ξενιτεμμένος που τες αρχές τα έθιμα τη γλώσσα της κοινωνίας που εμεγάλωσε γιατί είναι τόσο εφήμερα που θα σβήσουν, θα τον/την αφήσουν πίσω. Μετά από πολλή σκέψη φέτος, ερούφησα μόνον τα αρχέτυπα του τόπου, τα σταθερά, τα αιώνια, που θα με κρατούν για πάντα. (πχ. η μυρωδιά της παττίχας!)
Όντως έχουν αλλάξει πολλά πράγματα σε αυτό το νησί ειδικά τα τελευταία 4 χρόνια, μετά την ένταξη στην Ε.Ε. Θέλω όμως να πιστεύω ότι κάποιες αξίες είναι σταθερές. Μπορεί ο προορισμός να φθίνει αλλά τουλαχιστον μένει το ταξίδι, η προσμονή, η ιδέα μιας πατρίδας.
Δημοσίευση σχολίου