Σήμερα ήμουν καλεσμένη σε ένα `πάρτυ`. Η καθηγήτρια που μου έκανε Σουηδικά έκλεινε τα 50. Είχε καλεσμένο αρκετό κόσμο. Συνάδελφους, φίλους, γονείς, οικογένεια. Το τελευταίο στην περίπτωση της μεταφράζεται σε: μια κόρη λίγο πριν τα 30 με ένα πανέμορφο παιδάκι , δηλαδή εγγονάκι της εορτάζουσας, την οποία απέκτησε με τον πρώτο της σύζυγο. Ένας γιος στην εφηβεία, τον οποίο απέκτησε με το δεύτερο της σύζυγο. Και ο νυν φίλος της, ένας 30αρης που την κοιτάζει συνέχεια μες στα μάτια. Αυτή, παρόλα τα 50 της χρόνια, κυκλοφορεί κυρίως με ποδήλατο, φοράει στενά τζιν και τακούνια, και είναι πάντα μακιγιαρισμένη. Έχει τατουάζ, της αρέσει να ταξιδεύει και είναι πάντα χαμογελαστή.
Η καθηγήτρια που μου κάνει τώρα Σουηδικά, έχει μόλις κλείσει τα 50. Είναι ψηλή, με καμπύλες, μακριά μαύρα κυματιστά μαλλιά, μαύρα μάτια και φρύδια, και σπάνια βάφει το πρόσωπο της. Συνήθως φοράει μακριά μαύρα μεσάτα φορέματα και σκούρο κόκκινο κραγιόν. Έχει κάτι από νότο. Είναι από τη Βοσνία. Οι πολιτικές αναταράξεις στη χώρα της και το αβέβαιο μέλλον την έκαναν να ανηφορίσει βόρεια. Ήρθε εδώ πριν 15 χρόνια έχοντας ήδη 2 παιδιά με τον Κροάτη, πρώην σύζυγό της, τα οποία έφερε μαζί της εδώ. Αυτή στο μεταξύ σπούδασε, πήρε πτυχίο και είναι εξουσιοδοτημένη καθηγήτρια μιας γλώσσας που δεν είναι η μητρική της και δε μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με αυτήν. Εδώ και λίγο καιρό είναι μάζι με ένα Σουηδό συνάδελφό της, ο οποίος μόλις έχει περάσει τα 30, και μοιάζει με τυπικό του είδους: ψηλός, ξανθός με πράσινα μάτια, τα οποία δεν τα παίρνει από πάνω της.
Υποθέτω πως και οι δύο αυτές γυναίκες έχουν αρκετούς λόγους να τις παίρνουν από κάτω κι άλλες τόσες ανασφάλειες να τις κρατάνε πίσω. Αλλά προφανώς δεν τους δίνουν μεγαλύτερη σημασία από όσο τους αξίζει.
3 σχόλια:
Dr
Δύσκολα μας βάλλεις. Δέν τη φτάννουμεν εύκολα. Έτσι άτομα είναι σπάνια. Πηγάζει η αγάπη της ζωής που μέσα της.
Είναι θέμα DNA νομίζω. Αλήθεια δεν το λέω για πλάκα. Έχει ανθρώπους που γεννιούνται μίζεροι. Ότι τους συμβεί είναι η καταστροφή και το τέλος του κόσμου.
Είναι και θέμα κουλτούρας. Δες τις κηδείες των ξένων και τις κηδείες των Κύπριων. Ο πόνος δεν είναι πάντα πόνος; Γιατί οι ξένοι δεν τον εκφράζουν έτσι και μάλιστα, μετά συνεχίζει η ζωή τους κανονικά; Κουβαλούν τον πόνο τους στη ψυχή τους αλλά συνεχίζουν τη ζωή τους.
Η αγάπη για τη ζωή πρέπει να εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα έκφρασης μας. Και για τον εαυτό μας και για τους γύρω μας. Διαφορετικά γινόμαστε μίζεροι και κάνουμε και τους γύρω μας μίζερους.
(Πόσες φορές έγραψα τη λέξη "μίζερος"; Διαβλέπω πρόβλημα στο ασυνείδητο μου... που ξεχύλισε και έφτασε μέχρι και το συνειδητό μου)
Διάσπορε, όντως τέτοιοι άνθρωποι, σίγουρα αγαπούν τη ζωή και δεν την αφήνουν απλά να περνά και σε καμία περίπτωση δεν την βλέπουν από το παράθυρο!
ruth_less συμφώνω μαζί σου, είναι και θέμα ανρθώπου και θέμα κουλτούρας. Αν και αυτό με τους Κύπριους στις κήδειες, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις μιας κάπως υπερβολικής συμπεριφοράς, μπορεί να γίνεται για το ` τι θα πει ο κόσμος` , για το φαίνεσθαι και όχι επειδή έχουν τόσο έντονα συναισθήματα για τον εκλειπόντα.
(Είναι αποδεκτό εώς και επιθυμητό, το ασυνείδητο να επιβάλλεται στο συνειδητό, καμιά φορά.Βοηθά την ελεύθερη έκφραση!)
Δημοσίευση σχολίου