Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Η πόλη της ειρήνης


Έτσι αποκαλούν το Όσλο. Η πόλη και όλη η χώρα έχουν να βιώσουν πολεμικές αναταραχές εδώ και πολλές δεκάδες χρόνια. Από αυτή την άποψη είναι πόλη της ειρήνης. Όχι όμως της ηρεμίας. Έχει μια αύρα πολύ δυναμική. Όλο και κάτι κινείται, κάτι παίζει. Πράγμα που δύσκολα το περιμένεις από μια πόλη τέτοιου γεωγραφικού πλάτους.

Κόσμος έξω ακόμα και Κυριακή πρωί, και Δευτέρα βράδυ. Όλο και κάτι να δεις, όλο και κάτι να κάνεις. Μουσεία, εκθέσεις, ένα πάρκο με αγάλματα και η εθνική πινακοθήκη με την `Κραυγή` του Munch – ώστε από δω είναι εμπνευσμένη η φατσούλα της μάσκας του Scream! Trendy κλαμπάκια για να βγεις αλλά και ένα hard rock cafe και κάμποσα ψαγμένα μέρη για ένα ποτό, όπου οι dj ήταν απλά ένα ακόμα αξιοθέατο! Τεράστια εμπορικά με απίστευτη αγορά αλλά και μικρά ζεστά μαγαζάκια πάνω σε πλακόστρωτους δρόμους.

Και πάνω από όλα ο κόσμος! Κατ` αρχήν μπορείς με δυσκολία να ξεχωρίσεις τους original – και όχι μετά από προσμίξεις – Νορβηγούς. Παρ` όλ` αυτά εύκολα βλέπεις ωραίους ανθρώπους στο δρόμο. Οι μετανάστες είναι απίστευτα πολλοί κι έτσι νιώθεις σαν στο σπίτι σου από όπου και να έρχεσαι! Αλλά δε μπορείς να μην αναρωτηθείς ποιός Ιρανός υπήκοος έχει μείνει στο Ιράν για να υπάρχει ακόμα κράτος!

Και παραθέτω την πρώτη εντύπωση από τους ανθρώπους της πόλης:

Παραλαμβάνουμε βαλίτσες στο αεροδρόμιο, και πάμε να αγοράσουμε εισιτήριο από μηχάνημα, για το τρένο που θα μας πάρει στην πόλη. Ενώ υποτίθεται ξέρουμε σουηδικά – τα νορβηγικά μοιάζουν με σουηδική διάλεκτο- παίρνουμε φοιτητικό εισιτήριο στη μισή τιμή αντί για το κανονικό. Πάμε στον εισπράκτορα με στυλ ` αχ εμείς τουρίστριες, δεν ξέρουμε νορβηγικά!`, του εξηγούμε στα αγγλικά, και μας λέει: `Πηγαίνετε τώρα με τα φοιτητικά εισητήρια και κάντε κάτι με αυτά τα χρήματα στην πόλη, από μένα` Ε; Ένας βόρειος με ζεστή διάθεση! Στην πορεία συναντήσαμε κι άλλους που ήθελαν να μας βοηθήσουν στην πορεία για το ξενοδοχείο – τους εμπνέαμε κι εμείς για να πούμε όλη την αλήθεια!- άλλους που ήθελαν να μας δώσουν τη θέση τους στο τραμ και άλλους που μας κουβάλησαν τη βαλίτσα ως το τρένο της επιστροφής!

Όμορφη πόλη, πόλη που σε κάνει να νιώθεις. Και που μόλις μπήκε στη λίστα `wanna be there again soon!`

Φιλική συμβουλή: Απολαύστε με Rigness! Η απόλυτη νορβηγική ξανθιά!

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Ο παλιός στρατιώτης

Οι φόβοι σου κι οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζι

στη μέση το φαρμάκι μας γλυκό σαν πετιμέζι

και μέσα του σαν ζάχαρη να λιώνει αυτό τ` αστέρι

αυτό που πρώτη η αγάπη μας μας έβαλε στο χέρι

Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω

μα αν μου ζητάς λατρεία μου για σένα να πεθάνω

και μια δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη

θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ` την πρώτη

Κι αν μένει ακόμα νόημα και μισοερειπωμένο

μες `τα ερείπια αυτά μαζί σου εγώ θα μένω

μεχρί να `ρθεί η άνοιξη και να μας ξεκουνήσει

και μέσα από το θάνατο ζωή να μας χαρίσει

Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω

μα αν μου ζητάς αγάπη μου για σένα να πεθάνω

και μια δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη

θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ` την πρώτη

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Μια μέρφια μέρα

Η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται. Το ίδιο και η κακή.

Κι όταν συμβαίνει το δεύτερο, ο μέρφιος νόμος μπαίνει σε ισχύ. Και συνήθως αυτό γίνεται ακριβώς εκεί που δεν το περιμένεις!

Σήμερα γενικά δεν είχα καλό feeling – για άλλο λόγο φυσικά και όχι επειδή προέβλεψα ότι θα ξυπνούσε η μούμια του Μurphy. Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καλά και από την ώρα που ξύπνησα, μετρούσα ανάποδα μέχρι τις 4.30. Τελειώνω τη δουλειά και πάω να πάρω λεωφορείο για σπίτι. Και φυσικά το χάνω για μόλις 10 δευτερόλεπτα – ναι το έβλεπα να φεύγει ενώ μόλις είχα φτάσει στην στάση. Οπότε περίμενα αλλά 20 λεπτά μέχρι να έρθει το επόμενο.

Έρχομαι σπίτι και βάζω να ζεστάνω φαγητό. Guess what! Ο φούρνος βγήκε σε απεργία. Ο λόγος ανεξιχνίαστος. Μια λύση μένει : κρύο φαγητό. Σιγά πρώτη φορά θα είναι; Άλλωστε άμα πεινάς όλα είναι νόστιμα.

Ε μετά δίψασα. Ανοίγω τη βρύση να βάλω νερό, πράγμα καθόλα αποδεκτό σε μια χώρα με τόση βροχόπτωση- και ανακαλύπτω ότι το άλλοτε πεντακάθαρο νερό τώρα κάνει φυσαλίδες και δε μπορώ να δω ούτε το δάκτυλό μου μέσα από το ποτήρι. Τι να γίνει όμως. Ούτε νερό σήμερα.

Ανάβω τον υπολογιστή για να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο. Αλλά η σύνδεση αδυνατεί. Παίρνω τηλέφωνο στην εταιρία παροχής και δεν ξέρουν να πουν τι μπορεί να είναι το πρόβλημα και πότε θα επιδιορθωθεί. Βγάζω και ξαναβάζω 500 φορές όλα τα εμπλεκόμενα σύρματα αλλά αποτέλεσμα μηδέν.

Ομολογώ ότι αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν το τελευταίο! `Χωρίς νερό μπορώ, χωρίς ιντερνέτ όχι` σε μια παράφραση του μεγίστου άσματος του Κιάμου.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι αυτή η μέρα οδεύει στο τέλος της. Έτσι δείχνει τουλάχιστον. Πάω να λιβανίσω.