Μια μέρφια μέρα

Η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται. Το ίδιο και η κακή.

Κι όταν συμβαίνει το δεύτερο, ο μέρφιος νόμος μπαίνει σε ισχύ. Και συνήθως αυτό γίνεται ακριβώς εκεί που δεν το περιμένεις!

Σήμερα γενικά δεν είχα καλό feeling – για άλλο λόγο φυσικά και όχι επειδή προέβλεψα ότι θα ξυπνούσε η μούμια του Μurphy. Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καλά και από την ώρα που ξύπνησα, μετρούσα ανάποδα μέχρι τις 4.30. Τελειώνω τη δουλειά και πάω να πάρω λεωφορείο για σπίτι. Και φυσικά το χάνω για μόλις 10 δευτερόλεπτα – ναι το έβλεπα να φεύγει ενώ μόλις είχα φτάσει στην στάση. Οπότε περίμενα αλλά 20 λεπτά μέχρι να έρθει το επόμενο.

Έρχομαι σπίτι και βάζω να ζεστάνω φαγητό. Guess what! Ο φούρνος βγήκε σε απεργία. Ο λόγος ανεξιχνίαστος. Μια λύση μένει : κρύο φαγητό. Σιγά πρώτη φορά θα είναι; Άλλωστε άμα πεινάς όλα είναι νόστιμα.

Ε μετά δίψασα. Ανοίγω τη βρύση να βάλω νερό, πράγμα καθόλα αποδεκτό σε μια χώρα με τόση βροχόπτωση- και ανακαλύπτω ότι το άλλοτε πεντακάθαρο νερό τώρα κάνει φυσαλίδες και δε μπορώ να δω ούτε το δάκτυλό μου μέσα από το ποτήρι. Τι να γίνει όμως. Ούτε νερό σήμερα.

Ανάβω τον υπολογιστή για να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο. Αλλά η σύνδεση αδυνατεί. Παίρνω τηλέφωνο στην εταιρία παροχής και δεν ξέρουν να πουν τι μπορεί να είναι το πρόβλημα και πότε θα επιδιορθωθεί. Βγάζω και ξαναβάζω 500 φορές όλα τα εμπλεκόμενα σύρματα αλλά αποτέλεσμα μηδέν.

Ομολογώ ότι αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν το τελευταίο! `Χωρίς νερό μπορώ, χωρίς ιντερνέτ όχι` σε μια παράφραση του μεγίστου άσματος του Κιάμου.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι αυτή η μέρα οδεύει στο τέλος της. Έτσι δείχνει τουλάχιστον. Πάω να λιβανίσω.

Γυναίκες και `γυναικούλες`

Έχω να διαβάσω βιβλία από την εποχή του Αλχημιστή. Τότε δεν τα διάβαζα, τα ρουφούσα. Αποφθέγματα και στίχοι ήταν ο πηλός για να χτίσω το δικό μου μικρόκοσμό. Αυτόν της εφηβείας. Μετά κατάλαβα ότι ο πηλός με ένα γερό χτύπημα σωριάζεται και ότι το σύμπαν όταν το χρειάζεσαι μπορεί και να σε έχει χεσμένο.

Η τελευταία μου απόπειρα ήταν το ` Όταν έκλαψε ο Νίτσε.` Ποτέ όμως δεν ολοκληρώθηκε. Μετά από αρκετά χρόνια αποχής , διάβασα πρόσφατα το `Ελένη η πόρνη`. Της Αννίτας Νικολάου.

Συγκλονιστικό βιβλίο. Διαβάζεται με πολλά χαρτομάντηλα. Αληθινή ιστορία. Προβάλλει μια Κύπρο που όσοι ζουν μέσα στο γυάλινο κόσμο τους, απλά δεν ξέρουν ότι υπάρχει. Τη σκληρότητα μιας μάνας χωρίς μητρικό ένστικτο. Τον αγώνα της επιβίωσης όταν όλοι θέλουν να πάρουν και ο κόσμος ζητάει πολλά. Την παραίτηση σε ένα σύμπαν που δε συνωμοτεί υπέρ. Το δικαίωμα στον έρωτα που ήταν ανύπαρκτο. Μια σχέση ζωής που δε μπόρεσε να πραγματωθεί και ένα παιδί που δε μπόρεσε να γεννηθεί. Την εκμετάλλευση από νταβατζήδες και `προστάτες`, φαλλοκρατικά γουρούνια. Και μετά από όλα αυτά να μένει η ανάμνηση μια όμορφης αρχής και η προσμονή ενός υποσχόμενου τέλους…

Ο αναγνώστης παρασύρεται, συμπάσχει, συμπονεί. Ένα αίσθημα άκρατης αδικίας του μεταβιβάζεται μέχρι το τέλος της διήγησης. Λίγο πριν το οπισθόφυλλο, βρίσκει ο αναγνώστης το σημείωμα που έγραψε ένας άντρας κριτικός. Σε αυτό, ο εν λόγω κύριος αναφέρει: ` Ωστόσο η Αννίτα Νικολάου τόλμησε και κολύμπησε στη θάλασσα της Τέχνης με ότι είχε η ίδια στις αποσκευές της. Τις δικές της μόνο δυνάμεις. Αναγνώστες του βιβλίου, όχι μόνο γυναικούλες που συγκινούνται από τέτοιες ή παρόμοιες ιστορίες, αλλά άνθρωποι της επιστήμης, αφού ταπεινά πήραν τη γεύση της γραφής της, είχαν την ίδια με μας άποψη. Τα ίδια ακριβώς αισθήματα με τα δικά μας.`

Μετά από ένα ολόκληρο βιβλίο, μια συνταρακτική ιστορία που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν η ηρωίδα του βιβλίου αντιμετωπιζόταν ως έμψυχο ον ή ως απλή σάρκα από τους άντρες της τότε και της όποιας κυπριακής κοινωνίας, ο εν λόγω κύριος αποκαλεί μια μερίδα γυναικών `γυναικούλες`!!!

Τι σημαίνει `γυναικούλες`; Αφού μετά παραθέτει σε αντιπαραβολή τους ανθρώπους `της επιστήμης`, `γυναικούλες` είναι αυτές που μένουν σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να φροντίσουν τον άντρα τους σχεδόν σαν πασά; Αυτές που θα ήθελαν να σπουδάσουν αλλά ο αυταρχικός πατέρας ή οι οικονομικές δυσφορίες δεν τους το επέτρεψαν; Ή μήπως αυτές που έβαλαν πάνω από αυτές την `καριέρα` του συζύγου και δούλευαν για να σπουδάζει αυτός;

Σαν `άνθρωπος της επιστήμης` δηλώνω ότι αυτό το ομολογουμένως αξιόλογο βιβλίο, μου το πρότεινε μια τέτοια γυναίκα – που μένει σπίτι με τα παιδιά της. Γιατί εγώ ήμουν πολύ απασχολημένη με τα επιστημονικά μου βιβλία, για να το ανακαλύψω. Μια τέτοια γυναίκα που καταφέρνει να μεγαλώνει 3 άξια παιδιά και όμορφους ανθρώπους. Κάτι που εγώ, ` η επιστήμον`, δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να το κάνω, γιατί ίσως επενδύω περισσότερο από όσο θα έπρεπε στη δουλειά και την `καριέρα` μου. Και δεν ξέρω, αλήθεια, πόσο κοντά στην εσωτερική ισορροπία είναι αυτό.

Γιατί αυτό κάνει τελικά τον σπουδαίο άνθρωπο να είναι πραγματικά σπουδαίος: το γεγονός ότι μέσα από όλα τα επιτεύγματά του, έχει καταφέρει τελικά και την εσωτερική ισορροπία! Κι όσοι δυσκολεύονται να την βρούν, μπορούν να διαβάσουν και `Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός`.

the art of living

Σήμερα ήμουν καλεσμένη σε ένα `πάρτυ`. Η καθηγήτρια που μου έκανε Σουηδικά έκλεινε τα 50. Είχε καλεσμένο αρκετό κόσμο. Συνάδελφους, φίλους, γονείς, οικογένεια. Το τελευταίο στην περίπτωση της μεταφράζεται σε: μια κόρη λίγο πριν τα 30 με ένα πανέμορφο παιδάκι , δηλαδή εγγονάκι της εορτάζουσας, την οποία απέκτησε με τον πρώτο της σύζυγο. Ένας γιος στην εφηβεία, τον οποίο απέκτησε με το δεύτερο της σύζυγο. Και ο νυν φίλος της, ένας 30αρης που την κοιτάζει συνέχεια μες στα μάτια. Αυτή, παρόλα τα 50 της χρόνια, κυκλοφορεί κυρίως με ποδήλατο, φοράει στενά τζιν και τακούνια, και είναι πάντα μακιγιαρισμένη. Έχει τατουάζ, της αρέσει να ταξιδεύει και είναι πάντα χαμογελαστή.

Η καθηγήτρια που μου κάνει τώρα Σουηδικά, έχει μόλις κλείσει τα 50. Είναι ψηλή, με καμπύλες, μακριά μαύρα κυματιστά μαλλιά, μαύρα μάτια και φρύδια, και σπάνια βάφει το πρόσωπο της. Συνήθως φοράει μακριά μαύρα μεσάτα φορέματα και σκούρο κόκκινο κραγιόν. Έχει κάτι από νότο. Είναι από τη Βοσνία. Οι πολιτικές αναταράξεις στη χώρα της και το αβέβαιο μέλλον την έκαναν να ανηφορίσει βόρεια. Ήρθε εδώ πριν 15 χρόνια έχοντας ήδη 2 παιδιά με τον Κροάτη, πρώην σύζυγό της, τα οποία έφερε μαζί της εδώ. Αυτή στο μεταξύ σπούδασε, πήρε πτυχίο και είναι εξουσιοδοτημένη καθηγήτρια μιας γλώσσας που δεν είναι η μητρική της και δε μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με αυτήν. Εδώ και λίγο καιρό είναι μάζι με ένα Σουηδό συνάδελφό της, ο οποίος μόλις έχει περάσει τα 30, και μοιάζει με τυπικό του είδους: ψηλός, ξανθός με πράσινα μάτια, τα οποία δεν τα παίρνει από πάνω της.

Υποθέτω πως και οι δύο αυτές γυναίκες έχουν αρκετούς λόγους να τις παίρνουν από κάτω κι άλλες τόσες ανασφάλειες να τις κρατάνε πίσω. Αλλά προφανώς δεν τους δίνουν μεγαλύτερη σημασία από όσο τους αξίζει.

Ο τύπος ` από κανάρα σε κανάρα`

`Είναι όλοι μαλάκες ή εγώ έχω το μαλακομαγνήτη;` Μετά από ώριμη σκέψη και περισυλλογή καταλήγουμε στο δεύτερο. Γιατί λοιπόν ελκυόμαστε ή και ερωτευόμαστε τους μαλάκες; Τον τύπο hit and run, the absolute bad guy, αυτόν που θα μας κάνει να σερνόμαστε στα πατώματα;

Είναι αυτός που θα σου ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή πως δεν είναι έτοιμος για σοβαρή σχέση. Είχε κάνει μια στη μέχρι τώρα ζωή του και αυτή τον πλήγωσε ή την έκανε κατά λάθος. Δεν περνάει ούτε θηλυκή γάτα από μπροστά του και να μην την περάσει από σκαννάρισμα. Είναι ο απόλυτος πέφτουλας με την καλή και με την κακή έννοια. Ξέρει να χειρίζεται την άλλοτε ευάλωτη και IQ-ραδικιού γυναικεία ψυχολογία με μεγάλη άνεση. Έχει μεταπτυχιακό στο δίπορτο και διδακτορικό στην ξεπέτα. Μπορεί να σε πείσει ότι χθες το βράδυ που τον έψαχνες και δεν το απαντούσε είχε πέσει η μπαταρία / ήταν με 38 πυρετό στο κρεβάτι / είχε πάει cinema με τους φίλους του και το είχε κλειστό / είχε ξεχάσει το κινητό στο σπίτι. Κι εσύ τον πιστεύεις! Είναι καμένο χαρτί κι εσύ τον κρατάς για άσσο στο μανίκι!

Είναι ο τύπος που πρέπει να αποφεύγεις κι όμως εσύ πέφτεις πάνω του με τα μούτρα!

Γιατί όμως;

Κατ΄αρχήν ο τύπος σε φτύνει εξ αρχής, δηλώνοντας σου ότι δε θα σου δώσει αυτό που θέλεις, δηλαδή σχέση και αποκλειστικότητα. Έτσι σε ιντρικάρει. Η δηλωμένη πολυγαμία του σε προκαλεί. Βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου ότι θα πάρεις αυτό που θέλεις, ως φιλόδοξο γύναιο και μοιραία ύπαρξη πάνω από όλα. Δηλαδή να μην έχει ο τύπος μάτια για άλλη! Να σε βλέπει και να λιώνει. Κι εσύ να χεις τα κότσια να του κάνεις και τη δύσκολη!

Δεύτερον, σε εξιτάρει η ιδέα να είσαι εσύ η μία και μοναδική. Είναι κάτι σαν παραλλαγή του παραμυθιού με το πριγκιπόπουλο και τις πολλές υποψήφιες νύφες, κάτι σαν το αντίστροφο της Πηνελόπης και των μνηστήρων. You will be the one! Or you will believe that you are the one...

Τρίτον και μη εξαιρετέο είναι η γοητεία του απαγορευμένου. Ξέρεις, με βάση τους κανόνες της απλής λογικής, ότι δεν πρέπει να του ρίξεις ούτε δεύτερη ματιά, κι όμως γι αυτό του ρίχνεις και τρίτη και τέταρτη.

Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω, η αμέριστη προσοχή ενός κακού παιδιού ανεβάζει σε δυσθεώρητα ύψη την αυτοπεποίθηση και αυτό και μόνο του αποτελεί μέγιστο αφροδισιακό. Έκρηξη. Τρως τα μούτρα σου. Μέσα από τις στάχτες σου κάποτε ξαναγεννιέσαι. Και αποφασίζεις να μη ξαναξοδευτείς τόσο αλόγιστα. Το επόμενο κακό παιδί που θα συναντήσεις, θα είναι στη φάση – μεταίχμιο. Έτοιμος να τα παρατήσει όλα για χάρη σου.

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;