reference point

Εξ ανέκαθεν θεωρούσα ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει reference points. Και έτσι να πορεύεται και να αυτοπροσδιορίζεται με βάση αυτά όταν παρεκκλίνει της πορείας του. Η Κύπρος είναι ένα βασικό reference point μου. Η Κύπρος και η κοινωνία της. Όσο κλειστή και να είναι, όσο κι αν θα ήθελα να είναι λίγο διαφορετική. Με τις διδαχές της μεγάλωσα μέχρι τα 18, και σα μαγνήτης προσανατολιζόμουν σύμφωνα με τις δικές της σταθερές. Όσα χρόνια και να ζήσω έξω, όσο μακριά και να είμαι, η πυξίδα θα δείχνει πάντα προς τα νοτιανατολικά της Μεσογείου.

Κάθε φορά που επαναπατρίζομαι – στα πλαίσια διακοπών πάντα- λίγες μέρες πριν τριβελίζει το μυαλό μου μια σκέψη: Άραγε πόσα έχουν αλλάξει σε αυτή τη μικροκοινωνία που μεγάλωσα; Ποιοί γύρισαν από σπουδές, ποιοί φύγαν έξω, ποιοί βρήκαν δουλειά και ποιοί κυνηγούν καριέρες. Ποιοί παντρεύτηκαν, ποιοί χώρισαν, ποιοί έκαναν παιδιά και οικογένεια.

Τις περισσότερες φορές καταλήγω στο συμπέρασμα ότι `όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν`. Και στην τελική δε με επηρεάζει άμεσα κιόλας. Έχω το δικό μου μικρόκοσμο κάπου αλλού, και ζω τη δική μου πραγματικότητα. Η οποία όμως κυλάει σχεδόν παράλληλα με την πάτρια και προς το παρόν δεν υπάρχει κοινό σημείο. Εφόσων όμως υπάρχει σημείο αναφοράς, μοιραία, ενδόμυχα γίνεται μια σύγκριση. Και τότε προκύπτουν τα μέγιστα ρητορικά ερωτήματα του τύπου: Ποια είμαι, πού πάω; Και βγαίνει και το υπαρξιακό σε όλο του το μεγαλείο και δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις, να το μαζέψεις. Τα χάνεις.

Και τότε ανακαλείς ένα άλλο reference point στο οποίο εσύ ανταποκρίνεσαι καλύτερα και αυτό σε σένα – όπως ασπούμε η δουλειά ή η καριέρα- και έτσι επαναπροσδιορίζεσαι.

And life goes on...

Summer in Cyprus

Καλοκαίρι σημαίνει : (Volume 1)

-να επιστρέφεις για διακοπές στα πάτρια εδάφη και μόλις ανοίγει η πόρτα του αεροπλάνου στη μεγάλη και όμορφη Λάρνακα, να νομίζεις ότι μπαίνεις σε ένα τεράστιο χαμάμ.

-να νομίζεις ότι αυτό συμβαίνει λόγω της διαφοράς κλίματος και ότι αύριο θα το έχεις ήδη συνηθίσει. Αλλά και την επόμενη μέρα πάλι να μην μπορείς να αναπνεύσεις από την άπνοια

- να μην μπορείς να επιβιώσεις χωρίς air condition ακόμα και στην τουαλέτα!

-να ανακαλείς κάθε πιθανή βρισιά κάθε φορά που ντύνεσαι να βγεις έξω και τα μαλλιά σου πιττώνουν λόγω υγρασίας και τα 45 λεπτά μπροστά στον καθρέπτη για μακιγιάζ παν έτσι, ενώ άμα σε πετύχει το τσίρκο Medrano κινδυνεύεις να σε συνάξουν για δική τους. Συν το ότι θέλεις ακόμα ένα dousch με το που βγαίνεις που σπίτι και πριν προλάβεις να μπεις μέσα στο αυτοκίνητο.

-να πιαίννεις στην παραλία και να μεν βρίσκεις κρεββατούι. Άμα βρίσκεις να σου την κόφκουν κανονικά με το εισητήριο. Όταν επιτέλους καταφέρνεις να ξαπλώσεις και να βολευτείς, προσμένοντας λίγη χαλάρωση, πετάσσεται η χωρκάτα που δίπλα και φωνάζει:` Γιαννάκηηηηηηηηηηηηη! Έλα να φάεις το σάντουιτς σου!` Την ίδια ώρα ο παπάς του Γιαννάκη βάλλει την παττίχα μες στην θάλασσα για να κρυώσει.

Στο μεταξύ εσύ έχεις παραδοθεί στη λαγνεία του μεσογειακού ήλιου και λίαν συντόμως ετοιμάζεσαι να παραδοθείς και στον Μορφέα. Η διπλανή όμως επιμένει: `Γιαννάκηηηηηηηηηηηη! Είπασου περίμενε να χωνέψεις τζιαι μετά να μπεις μέσα!`

Κάμνεις την καρδιά σου πέτρα και εν βάλλεις τες φωνές. Σε λλιο έρκεται και βρίσκει σε στην κεφαλή μια μπάλα, όλη δική σου! Και για να μη γίνεις παιδοκτόνος, παίρνεις τα κουβαδάκια σου και πας σ` άλλη παραλία, όπου το κρεββατάκι σου θα γειτονεύει με κάποιον που το χειμώνα έλιωνε πάνω στο μηχάνημα για θωρακικούς και ραχιαίους μυς! Αν μη τι άλλο έτσι θα γυμνάσεις κι εσύ τους οφθαλμικούς σου!

- να έχεις πρόβλημα να παρκάρεις σε όλες την πόλης πλυν της Λευκωσίας τα Σαββατοκύριακα. ΟΚ το παρκάρισμα δεν είναι η δουλεία μου!

-να μην μπορείς να παραγγείλεις στα ελληνικά. Αυτό θα πει multi kulti.

-Και όταν δυσφορείς που δεν μπορείς να συνεννοηθείς με την αλλοδαπή σερβιτόρα να σε ειρωνεύεται και από πάνω!

-Να πιάνεις take away Starbucks iced mocca cappuccino και ώσπου να πάεις σπίτι να γίνεται hot drink – να μάθεις άλλη φορά να βάλλεις ac έστω και για 5 λεπτά δρόμο!

Για όλα αυτά και για άλλα πολλά…i love Cyprus!

C2H5OH

Στη χώρα της Absolut – η οποία πουλήθηκε σε γαλλική εταιρία αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία – μπορείς να αγοράσεις αλκοόλ μόνο από συγκεκριμένα καταστήματα, τα οποία ελέγχονται βασικά από το κράτος. Εκεί μπορείς να αγοράσεις ποτό μόνο αν είσαι πάνω από 20 – και μετά άμα τους λες ότι έχουν ένα είδος ποτοαπαγόρευσης, μένουν άναυδοι! Οπότε αγοράζεις αλκοόλ μόνο αν φαίνεσαι πάνω από 20 αλλιώς δείχνεις ταυτότητα. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία!

Στις κεντρικές αλκοολομπουτίκ στη Στοκχόλμη, και με ταυτότητα από το δήμο Κολοπετινίτσας να πας, πάλι θα το πάρεις το αλκόολι σου, γιατί αν δεν το πουλούσαν σε όποιον πελάτη είχε δυσανάγνωστη ταυτότητα, το σουηδικό κράτος θα έχανε πολλάααααα λευτά! Στα καθόλου κεντρικά καταστήματα της πόλης που μένω όμως ….

Πάω η καλή σου σήμερα να αγοράσω το κρασάκι μου. Το διαλέγω με προσοχή. Ιταλικό, λευκό, με φρουτώδη γεύση έγραφε στην πινακίδα! Πάω προς ταμείο. Βλέπω την άχρωμη ξανθόψηρα που πρέπει να είχε χρόνια να δει χαρά. Κάνω να την πληρώσω προσπαθώντας να παρακάμψω τη φάση που ζητάει ταυτότητα. Αυτή όμως ακάθεκτη! Και τη ζητάει. Της δίνω την κυπριακή. Την κοιτάει με τον ίδιο τρόπο που κοιτάει ο υπεύθυνος του check in τα διαβατήρια στο JFK.`Χμ…μα πού είναι η ημερομηνία γέννησης;` Να της την δείχνω εγώ.

` Μα όχι δε μπορώ να διαβάσω τέτοια ταυτότητα.` Τι θα κάνει δηλαδή όταν της δώσει ταυτότητα ένας Κινέζος;

Τη δείχνει και σε μια άλλη ξανθιά κακούργα που καθόταν παραδίπλα. Το πόρισμα αμετάκλειτο. `Όχι δε μπορούμε να το ρισκάρουμε να σου δώσουμε αλκοόλ.` Και να φαινόμουν εγκληματίας; Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα το πιο αθώο βλέμμα του κόσμου! Τότε ξύπνησε όμως μέσα μου η Κρουέλα. Πήρα την υπέροχη κυπριακή ταυτότητά μου – υπέροχη επειδή την κοσμεί η φωτογραφία μου φυσικά- και έφυγα!

Μέχρι την έξοδο σκεφτόμουν διάφορα κοσμητικά που θα της ταίριαζαν…μεγαλοφώνως και σε άπταιστη κυπριακή.

Να σημειωθεί ότι με τους άντρες υπαλλήλους ποτέ δεν υπάρχει πρόβλημα! Οπότε ένα το λογικό συμπέρασμα : για να αγοράσω εγώ αλκοόλ σε αυτή την πόλη πρέπει να κάθεται άντρας στο ταμείο! Pas mal!

Εδώ είναι το ταξίδι

`Μόνος, οδηγάω μόνος,

ατέλειωτος ο δρόμος, ατέλειωτες στροφές…

Σκόνη, μια χώρα μες στη σκόνη

που πάντα με πληγώνει, κι αρχίζω ανασκαφές.

Είδα την άγνωστη πατρίδα,

χαμένη Ατλαντίδα, στις χωματερές.

Τώρα, περιμένει τώρα,

με τα κρυφά της δώρα, τους εθελοντές.

Μη ψάχνεις πια αλλού,

αφού το ξέρεις ήδη,

μη ψάχνεις πια αλλού,

εδώ είναι το ταξίδι,

εδώ είναι το ταξίδι…

Φώτα, της πόλης μας τα φώτα,

σαν τα βαρελότα που ρίχναμε μικροί.

Φιλίες, οι παιδικές φιλίες

χαμένες παραλίες, χαμένες διαδρομές

Στάση, κορίτσια που χω χάσει,

πληγές που χω ξεχάσει ανοίγουνε ξανά.

Βράδια, τα εφηβικά μας βράδια

τα πιο πικρά μας χάδια πατρίδα μας γλυκιά.

Μη ψάχνεις πια αλλού

αφού το ξέρεις ήδη

Μη ψάχνεις πια αλλού

εδώ είναι το ταξίδι,

εδώ είναι το ταξίδι…

Κρίμα, να μείνεις πάντα θύμα

πάλι το ίδιο ποίημα, για ξένες καλλονές.

Μόνος, οδηγάω μόνος

κι όλο με βγάζει ο δρόμος στις ίδιες γειτονιές.`

Νίκος Πορτοκάλογλου

Europride 2008, Stockholm

Στη Στοκχόλμη της προηγούμενης εβδομάδας, σε μεγάλο πολυκατάστημα, αναρτημένη αυτή η εικόνα.
Μια παράφραση της ελευθερίας του Delacroix.
Υποθέτω ότι η ελευθερία έτσι κι αλλίως μπορεί να έχει πολλές όψεις!