Υποθετικός Λόγος

Είναι περίεργο, αλλόκοτο, ακόμα και αστείο, πως μπορεί κανείς να περάσει χρόνια ολόκληρα, παγιδευμένος μέσα σε ένα `Αν`, που πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο. `Αν δεν είχα κάνει αυτό και είχα κάνει το άλλο, τότε εκείνο δε θα ήταν έτσι όπως είναι σήμερα, αλλά θα ήταν αλλίως, μάλλον καλύτερα`. Αυτή είναι ακόμα μια βασανιστική παράμετρος αυτού του ψυχοφθόρου ντόμινο: η παρούσα κατάσταση είναι μάλλον η χειρότερη, κι εκείνη που αφήσαμε πίσω, θα ήταν μάλλον καλύτερη.

Και προς αποσαφήνιση των όποιων αποριών έχουν γεννηθεί μέχρι και αυτή τη γραμμή, παραθέτω απλά, καθημερινά παραδείγματα:

`Αν έπερνα το μαύρο πουκάμισο αντί για το γκρι, θα με βόλευε με περισσότερα ρούχα.`

`Αν πήγαινα σε εκείνο το πάρτυ, θα είχα κάνει ενδιαφέρουσες γνωριμίες.`

`Αν έδειχνα περισσότερη αυτοπεποίθηση στη συνέντευξη, θα την έπερνα τη δουλειά.`

`Αν είχα διαλέξει διαφορετικό κλάδο θα είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο.`

`Αν δε μου τύχαινε παιδί σε τόσο μικρή ηλικία, θα είχα χαρεί πιο πολύ τη ζωή μου.`

`Αν είχα βάλει λίγο νερό στο κρασί μου, τώρα θα ήμασταν μαζί.`

Κι εδώ σταματώ γιατί τείνει να μοιάσει με άσκηση για τον Υποθετικό Λόγο!

Άσκηση κανονικά όμως , είναι όλη αυτή η κατάσταση στην οποία υποβάλλεται ο καθένας που υποκύπτει σε αυτό το ΑΝ. Είναι ευχή και κατάρα. Από τη μια, ωθεί τις ανασφάλειές σου να βγουν στην επιφάνεια, και τις ψυχαναγκαστικές σου τάσεις να βγουν από τα όστρακά τους. Κι από την άλλη, ωθεί εσένα να κάνεις κάτι για να πραγματώσεις την –υποτίθεται καλύτερη- κατάσταση που ακολουθει το `ΑΝ`. `Αν είχα καλύτερο σώμα, τώρα θα είχα καλύτερη προσωπική ζωή` -λέμε τώρα! Κι έτσι αρχίζεις γυμναστήριο! Αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού!

Αυτό το γραμματικό φαινόμενο όμως μπορεί πραγματικά να σε πάρει στον πάτο! Τι θα πει `ΑΝ`? Αν η γιαγιά μου είχε ροδάκια θα ήταν ρουλεμάν. Δεν έχει όμως, και άρα δεν είναι ρουλεμάν. Είναι όμως γιαγιά, που μπορεί να λέει ωραία παραμύθια, να φτιάχνει νόστιμα ψωμάκια και να σε έχει δυο φορές παιδί της. Μια χαρά! Τι να το κάνεις τώρα το ρουλεμάν?

Οπότε βάζοντας σε εφαρμογή την τετράγωνη λογική, βλέπουμε ποιές είναι οι ανάγκες μας, πως μπορούμε να τις ικανοποιήσουμε με αυτά που έχουμε, και τι άλλο μπορούμε να επιδιώξουμε προς πλήρωσή τους. Και το `ΑΝ` μένει στο συρτάρι. Φυσικά ανέκαθεν ήμουν πολύ καλή στη θεωρία! Στην πράξη όμως;…

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες

Μπορεί σχεδόν όλα τα παραμύθια να έχουν ένα ευτυχισμένο τέλος, αλλά όπως και να χει, έχουν ένα τέλος! Έτσι και η `Μαρία η άσχημη, μετά από ενάμιση χρόνο αδιάλειπτης καθημερινής παρουσίας στις ελληνικές οθόνες, έλαβε τέλος. Και μιλώντας για μια τέτοια σειρά, με αυτήν την υπόθεση και περιεχόμενο, και με τη συγκεκριμένη αδιαμφισβήτητη επιτυχία, είναι να αναρωτιέται κανείς πώς έκανε τόσο συχνά, τόσο ψηλά νούμερα.

Αν το πάρουμε φυλετικά το θέμα, προφανώς ανάμεσα στις γυναίκες λειτούργησε όπως λειτουργεί το παραμύθι της Σταχτοπούτας στα πεντάχρονα κοριτσάκια : Ναι, τελικά κάπου εκεί έξω, υπάρχει ο πρίγκιπας ! Αυτό νομίζω πιάνει σε κάθε ηλικία. Είναι λες και υπάρχει συγκεκριμένη αλληλουχία στο γυναικείο DNA. Αλλά κι αν ακόμη καμιά από μας κατά τύχη δεν πάρει το γονίδιο, τόσες φορές που ακούμε μικρές την Ωραία Κοιμωμένη, την Πεντάμορφη και το Τέρας, τη Χιονάτη, και ομοίου είδους ιστορίες, συν τον έμφυτο ρομαντισμό λόγω φύλου, γίνεται η μετάλλαξη!

΄Οσον αφορά και πάλι το γυναικείο φύλο, ομολογουμένως δέχτηκε και την επίδραση της γοητείας του πρωταγωνιστή. Η οποία γοητεία του παρεπιπτόντως είναι ευρέως φάσματος, καθότι κάλυπτε από εγγονή μέχρι γιαγιά!

Στην αντίπερα όχθη, οι άντρες αντιμετώπιζαν τη σειρά όπως περίπου και το περιοδικό Cosmopolitan: κάποιοι είναι αδιάφοροι, κάποιοι παραδέχονται ότι το κοιτάνε που και που, και οι υπόλοιποι το απαξιώνουν αλλά κατά βάθος πολύ θα θελαν να διαβάζουν μέχρι και τις διαφημίσεις του. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν άντρες που έβλεπαν τη σειρά μέχρι και κάθε μέρα, επειδή : η Μαρία ήταν η γυναίκα που πάντα ήθελαν να έχουν, ως αφελής και εύπλαστη που ήταν, ώστε θα μπορούσαν να ` την κάνουν ότι θέλουν`. Η Μαρία θα ήταν η ιδανική γυναίκα, τόσο πιστή και αφοσιωμένη στον άντρα που αγαπούσε, όσο δεν είναι καμία γυναίκα στις μέρες μας – δεν υπάρχουν πραγματικές γυναίκες πια!

Επιπλέον, μοιραία συνέβηκε η απόλυτη ταύτιση, του ανθρώπου με απωθημένα, από έρωτες που δεν ευοδώθηκαν, σχέσεις που διακόπηκαν απότομα, σχέσεις που ποτέ δεν άρχισαν εξ αιτίας κάποιου κωλύματος όπως η εξωτερική εμφάνιση. Ο ρατσιμός της εικόνας. Κάπου εδώ νομίζω ότι έγινε μια ταύτιση κοινού με αυτό που είχε το `Είσαι το ταίρι μου`. Το αδύνατο που γίνεται δυνατό. Η άσχημη ή χοντρή που τελικά καταλήγει με τον Ωραίο. Ιmpossible is nothing που λέει και η adidas.

Όπως και να χει , το θέμα είναι ότι η σειρά πρόσφερε διασκέδαση. Ίσως όχι και ψυχαγωγία αλλά μπορούμε να της το συγχωρέσουμε, αφού ήταν η αφορμή να μεγαλουργήσει για ακόμη μια φορά ο Σταμάτης, και να γράψει ίσως το ωραιότερο τραγούδι τίτλων που γράφτηκε για σειρά ever. Και στην τελική, ήταν ακόμη ένα ωραίο παραμύθι. Μόνο που `τα πιο ωραία παραμύθια είναι αυτά με λυπημένο τέλος. Είναι τα μόνα που σε βάζουν σε πειρασμό να τα πιστέψεις!`

καλωσορίσματα!

Κάθε αρχή και δύσκολη!
Αλλά επειδή τα δύσκολα είναι πλέον `ψωμί μας` και επειδή κάναμε πολλές τέτοιες αρχές, ας κάνουμε άλλη μια!

Να πω τώρα ότι δεν το σκέφτηκα; Το σκέφτηκα. `Τι θα γράφω; Σε ποιον θα απευθύνεται τελικά αυτό; ` Μετά πάλι σκέφτηκα ότι μπορεί με το Ιnternet να τα κάνει κανείς όλα εκτός από καφέ, αλλά πάν` απ’ όλα είναι μέσο έκφρασης και ως τέτοιο και εγώ θα το χρησιμοποιήσω! ‘Αλλωστε όλα τα πράγματα έχουν περισσότερη πλάκα όταν τα μοιράζεσαι, έτσι και η καθημερινότητα!

Γράφω λοιπόν από τη χώρα του Volvo και του H&M, του ταράνδου και των kanelbullar. Τη χώρα της absolut και του ice hotel, του βόρειου σέλλας και του ήλιου του μεσονυχτίου – όχι δεν είναι μύθος! Welcome to Sweden!

Welcome to my blog!

Όλοι οι καλοί χωράνε σε αυτές τις μέρες τις παράξενες, σε αυτές τις θαυμάσιες μέρες!