Πριν περίπου ένα χρόνο, είχα μαζέψει 6 χρόνια αναμνήσεων, μέσα σε κούτες με ανακατεμένες φωτογραφίες, χοντρά βιβλία, και στοίβες σημειώσεις, και τα κουβάλησα μαζί, σε μια απόπειρα επαναπατρισμού. Τα αισθήματα ήταν ανάμεικτα. Από τη μια η φοιτητική ζωή που τελειώνει, από την άλλη η και καλά `ενήλικη`, υπεύθυνη, πιο ανεξάρτητη και υποσχόμενη φάση που άρχιζε. Στην Κύπρο.

Ομολογώ ότι τουλάχιστον οι πρώτοι μήνες ήταν ένα παρατεταμένο πολιτισμικό shock. Αυτό που δεν περιμένεις να πάθεις, επειδή υποτίθεται έχεις φτιαχτεί κι εσύ από το ίδιο υλικό, το καθαρά κυπριακό, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Ήταν τόσα τα πράγματα που με ενοχλούσαν, και αν είχα τότε ένα blog θα μπορούσα να κάνω 3 αναρτήσεις κάθε μέρα.

Έβλεπα γύρω μου απίστευτα και αμέτρητα πράγματα που ήθελα να καταδικάσω. Ανθρώπους απαράδεκτους που ήθελα να τους στήσω στον τοίχο. Καταστάσεις που θεωρούσα απλά τριτοκοσμικές και μια ματαιοδοξία που δεν ήξερα πού θα μπορούσε να χωρέσει.

Γυναίκες απελπισμένες για άντρες, και άντρες που χαλάνε οικογένειες για μια ξανθιά από Ανατολική Ευρώπη. Γυναίκες να χαλάνε τρελά ευρώ για μια επώνυμη τσάντα, και άντρες να τα ζούνε για μια Harley. Γυναίκες να λένε ότι χάθηκαν οι άντρες και άντρες να λένε ότι δεν υπάρχουν πραγματικές γυναίκες πια.

Μετά τη φάση της άρνησης –όχι, δε μπορεί να το ζω εγώ αυτό!- ήρθε η φάση του θυμού- εδώ είναι που σου φταίνε όλοι και όλα. Και για να προλάβω τη φάση της κατάθλιψης, αποφάσισα να αφήσω μια πατρίδα στην οποία δε χωρούσα πουθενά και μετακόμισα όσο πιο βόρεια γινόταν!

Από τότε άρχισαν σιγά σιγά να μου λείπουν πρόσωπα και πράγματα. Στην αρχή τα καλά, τα όμορφα, τα αγαπημένα. Μετά άρχισαν να μου λείπουν και τα ουδέτερα, τα αδιάφορα. Και τέλος άρχισαν να μου λείπουν και τα αρνητικά, τα ανεπιθύμητα. Γιατί πολύ απλά είναι και αυτά στο πακέτο `τι είναι για μένα η Κύπρος`.

Κι έτσι τώρα δεν έχω να κάνω επί του θέματος, ούτε 3 αναρτήσεις τη βδομάδα…

Υποθέτω αυτός είναι ο ορισμός της λέξης `νόστος` !

ΥΓ. Η παρούσα ανάρτηση σε αντιπαραβολή με την προηγούμενη!